Alunah komt uit de stad van Black Sabbath; Birmingham, en presenteert hun mix van doom, psych en classic rock reeds op diverse platen vanaf 2010. Deze nieuwste is de derde langspeler bij Heavy Psych Sounds.
Opener Never Too Late komt lekker met dubbele lijnen binnen galopperen, waarbij de eigenzinnige overgangetjes, breaks en vocale glijpartijen de ambities van instrumentalisten en zangeres al verraden. Het navolgende Trickster Of Time etaleert nog uitbundiger de muzikale kwaliteiten van de band. De zang is hier wel heel erg voorzien van vocale “versierselen”, die mijns inziens absoluut niets toevoegen. Die echt lekker klinkende baslijn en de dwarsfluit trouwens wel. Met Fever Dream wordt duidelijk gas teruggenomen; een bijna sprookjesachtig kabbelend stuk, wat halverwege mooi opbouwt met het wals-achtig ritme, via free-jazz, freaky gitaarescapades, naar de finale gaat met fraaie gitaarsolo en bombastische afronding. Die allerlaatste knijpende lick hadden ze van mij ook wel een vervolg (of compleet nieuw nummer) mee mogen maken.
Wederom vette jazzinvloeden bij aanvang van Hazy Jane, waarna het via prog-achtige taferelen en een smaakvolle “walking bass” met gitaar passage naar het afrondende refrein gaat. Het slepende Sacred Grooves heeft een passende lijzige zanglijn die het creepy sfeertje mooi versterkt, waarbij na tweeënhalve minuut wederom zo’n lekkere baslijn, feedbackende gitaar en schitterende opbouw naar finale van het hele instrumentarium. Het afsluitende refrein was eigenlijk niet nodig geweest. Het instrumentale Celestial doet me denken aan een combinatie van een paar echt leuke ideeën voor nummers, maar is als nummer op zich niet echt bijzonder.
De direct invallende zang overvalt me, en ook meerdere draaibeurten kunnen me tijdens The Odyssey niet bij de les houden; het nummer kan mijn aandacht niet vasthouden en zelfs de uitluidende baslijn met onderwatereffect kan me irriteren. Het hoekige Far From Reality, dat me op een vreemde manier aan Living Colour doet denken, trekt me weer mee en heeft een knappe, dwarsfluit ondersteunde onderbreking, die me aangenaam verrast. De afsluiter I’ve Paid The Price is misschien wel wat over de top theatraal, inclusief piano en overdadige “vocale franje”, maar wel knap hoe ze die “ronddraaiende” drive weten uit te buiten. Een plaat met voor mij hoge pieken en ook, jammer genoeg, een paar dalen. Bepaalde stukken zal ik best nog eens met veel plezier draaien, maar enkele passages waarschijnlijk ook snel skippen.