Na een heerlijk hapje eten bij de lokale bistro staan we in de rij voor een avondje power metal, althans, in dit hokje worden de betreffende bands geplaatst. Of dit klopt gaan we vanavond horen. Het is pas het tweede concert van de Nordic Nexus of Nemesis Tour, Amaranthe en Stratovarius delen het podium en zijn beiden de hoofdact. De zaal is voordat de openings act begint al best lekker gevuld. Toegegeven, het is geen grote zaal, want met een goeie zeshonderd man zit het toch wel vol. Er is ook een leuk balkonnetje en een bar apart.
Als eerste komt een verrassing het podium op. In plaats van het op de site aangekondigde Souldrinker staat Seven Kingdoms op het podium. Deze uit Amerika afkomstige en duidelijk door de hitserie Game of Thrones geinspireerde band zet een leuke set neer. De lead zangeres Sabrina krijgt het publiek al best lekker opgewarmd. Dit stukje power metal wordt goed neergezet. Er is een flink tempo, leuke solo’s van beide gitaristen en Sabrina’s redelijk zuivere uithalen maken dit wel af. Er worden vijf nummers in hoogt tempo erdoorheen gejaagd, vooral het nummer “Fragile Minds Collapse” blijft lekker hangen.
De kleine drumset wordt weggehaald en het podium klaar gemaakt en gecontroleerd voor Amaranthe. De intro muziek klinkt velen zeer bekend, het MGM deuntje klinkt lekker over de speakers. Wat de support act nog moet leren, blijken de bandleden van Amaranthe al volledig onder de knie te hebben, de performance en presentatie op het podium is om van te smullen. Men moet tijdens het eerste nummer “Afterlife” qua zang even inkomen, maar daarna knalt het van het podium. De grunter van dienst is niet Andy Solveström, deze toert helaas niet mee. Hij wordt vervangen door zijn landgenoot Henrik Englund die het er overigens erg goed van af brengt. Vooral in nummers zoals “Mechanical Illusions” en het van het eerste album afkomstige “Enter the Maze” zijn de grunts erg indrukwekkend. Het tempo blijft ook hoog, de nummers “Electroheart” en de nieuwe single “The Nexus” komen werkelijk in sneltrein vaart uit de speakers.
Het nieuwe album “The Nexus” is nog niet zo lang uit en dit blijkt ook wel uit de reacties van het publiek op de wat nieuwere songs, deze zijn bij vlagen wat slapjes. De uitgebrachte single “The Nexus” is wel wat bekender, dit leidt er dan ook acuut toe dat het publiek uit z’n dak gaat zodra het nummer begint. Elize en Jake E zijn beiden goed bij stem, alhoewel het ze door opkomende verkoudheid en problemen met de microfoons niet gemakkelijk gemaakt wordt om dit goed over te brengen.
Een leuke drumsolo van Morten Løwe Sørensen gaat naadloos over in het mooie en enige gruntloze nummer “Burn with me”. De rust is een beetje in de set gekropen, stilletjes ruilt Olof zijn gitaar even in voor een keyboard. Hij laat samen met Elize een prachtige ingetogen versie van “Amaranthine” horen, althans, het eerste couplet. Al gauw komen de andere band leden er weer bij en maken het nummer af zoals we hem gewend zijn.
De band en zeker Elize en Jake E nemen veel tijd voor de fans, er is zelfs een momentje waarin ze de arm van een fan signeert. “Hunger” wordt bewaard tot de allerlaatste keer dat ze terug komen op het podium. Er wordt netjes een buiging gemaakt en genoten van het ontvangen applaus.
Het uit Finland afkomstige Stratovarius mag zijn interpretatie van power metal laten horen. Dat deze heren dit al lang doen is wel heel duidelijk. De zanger heeft het publiek acuut mee, tegen het begin van het tweede nummers “Speed of Light” staat er menig fan met de vuist omhoog mee te brullen. In tegenstelling tot Amaranthe gebruikt de band wel een toetsenist live in alle nummers, deze is (behalve in het eerste nummer) ook goed te horen en heeft ook echt een toegevoegde waarde.
Na het vierde nummer “Eternity” laat ook Rolf Pilve horen wat hij kan op drums. Dat de drummer fans heeft is gezien de reactie van het publiek ook wel duidelijk, hij laat er geen gras over groeien. Na “Dragons” en “Fantasy” laat ook Lauri een erg vette solo horen, maar dan wel op zijn bas gitaar. Dat deze heren al menig jaar spelen wordt steeds duidelijker, de beheersing van hun instrumenten spreekt boekdelen. Als dan na “Eagleheart” en “Stand my Ground” te hebben gespeeld de toetsenist ook nog een solo mag doen, bekruipt me het gevoel dat dit wel erg ingestudeerd over komt. Het is erg goed uitgevoerd, maar voelt een beetje als een gimmick aan.
Het kan smaak zijn, maar imponeren doet het maar bij vlagen, alhoewel zeker de bassist een opmerking verdient, er zijn er maar weinig die kunnen met een basgitaar wat Lauri liet zien in zijn solo. Aandacht voor de fans is er ook, Timo neemt een camera aan van een van de fans en maakt hiermee vanaf het podium een aantal foto’s, wat een zeer blije fan oplevert!
De toegift bestaat uit “Forever” en “Hunting High and Low” echter wordt het laatste van deze twee nummers onbedoeld of zelfs gedwongen afgemaakt door het publiek en alleen de drums, daar gitaar en zang compleet weg zijn gevallen.
Er komt uit de noordelijke regionen van ons continent veel power metal en met uitzondering van het Amerikaanse Seven Kingdoms zijn dit weer erg goede voorbeelden. Waar Stratovarius uitblinkt in techniek en jarenlange ervaring is bij Amaranthe juist de podium performance en afwisseling hun sterke kant. Beide bands hebben een nieuw album uit, zowel “Nemesis” als “The Nexus” zijn pas uit gekomen en zeker de moeite van het beluisteren waard.
