Na een heerlijk hapje eten bij de lokale bistro staan we in de rij voor een avondje power metal, althans, in dit hokje worden de betreffende bands geplaatst. Of dit klopt gaan we vanavond horen. Het is pas het tweede concert van de Nordic Nexus of Nemesis Tour, Amaranthe en Stratovarius delen het podium en zijn beiden de hoofdact. De zaal is voordat de openings act begint al best lekker gevuld. Toegegeven, het is geen grote zaal, want met een goeie zeshonderd man zit het toch wel vol. Er is ook een leuk balkonnetje en een bar apart.
De kleine drumset wordt weggehaald en het podium klaar gemaakt en gecontroleerd voor Amaranthe. De intro muziek klinkt velen zeer bekend, het MGM deuntje klinkt lekker over de speakers. Wat de support act nog moet leren, blijken de bandleden van Amaranthe al volledig onder de knie te hebben, de performance en presentatie op het podium is om van te smullen. Men moet tijdens het eerste nummer “Afterlife” qua zang even inkomen, maar daarna knalt het van het podium. De grunter van dienst is niet Andy Solveström, deze toert helaas niet mee. Hij wordt vervangen door zijn landgenoot Henrik Englund die het er overigens erg goed van af brengt. Vooral in nummers zoals “Mechanical Illusions” en het van het eerste album afkomstige “Enter the Maze” zijn de grunts erg indrukwekkend. Het tempo blijft ook hoog, de nummers “Electroheart” en de nieuwe single “The Nexus” komen werkelijk in sneltrein vaart uit de speakers.
Een leuke drumsolo van Morten Løwe Sørensen gaat naadloos over in het mooie en enige gruntloze nummer “Burn with me”. De rust is een beetje in de set gekropen, stilletjes ruilt Olof zijn gitaar even in voor een keyboard. Hij laat samen met Elize een prachtige ingetogen versie van “Amaranthine” horen, althans, het eerste couplet. Al gauw komen de andere band leden er weer bij en maken het nummer af zoals we hem gewend zijn.
De band en zeker Elize en Jake E nemen veel tijd voor de fans, er is zelfs een momentje waarin ze de arm van een fan signeert. “Hunger” wordt bewaard tot de allerlaatste keer dat ze terug komen op het podium. Er wordt netjes een buiging gemaakt en genoten van het ontvangen applaus.
Na het vierde nummer “Eternity” laat ook Rolf Pilve horen wat hij kan op drums. Dat de drummer fans heeft is gezien de reactie van het publiek ook wel duidelijk, hij laat er geen gras over groeien. Na “Dragons” en “Fantasy” laat ook Lauri een erg vette solo horen, maar dan wel op zijn bas gitaar. Dat deze heren al menig jaar spelen wordt steeds duidelijker, de beheersing van hun instrumenten spreekt boekdelen. Als dan na “Eagleheart” en “Stand my Ground” te hebben gespeeld de toetsenist ook nog een solo mag doen, bekruipt me het gevoel dat dit wel erg ingestudeerd over komt. Het is erg goed uitgevoerd, maar voelt een beetje als een gimmick aan.
Het kan smaak zijn, maar imponeren doet het maar bij vlagen, alhoewel zeker de bassist een opmerking verdient, er zijn er maar weinig die kunnen met een basgitaar wat Lauri liet zien in zijn solo. Aandacht voor de fans is er ook, Timo neemt een camera aan van een van de fans en maakt hiermee vanaf het podium een aantal foto’s, wat een zeer blije fan oplevert!
De toegift bestaat uit “Forever” en “Hunting High and Low” echter wordt het laatste van deze twee nummers onbedoeld of zelfs gedwongen afgemaakt door het publiek en alleen de drums, daar gitaar en zang compleet weg zijn gevallen.
Er komt uit de noordelijke regionen van ons continent veel power metal en met uitzondering van het Amerikaanse Seven Kingdoms zijn dit weer erg goede voorbeelden. Waar Stratovarius uitblinkt in techniek en jarenlange ervaring is bij Amaranthe juist de podium performance en afwisseling hun sterke kant. Beide bands hebben een nieuw album uit, zowel “Nemesis” als “The Nexus” zijn pas uit gekomen en zeker de moeite van het beluisteren waard.