Amaranthe – Effenaar (Eindhoven) 10/02/2020

De hoofdact van vanavond stond al eerder in de Effenaar als voorprogramma van de uitverkochte show van Powerwolf. Een dag voor deze avond stonden ze als voorprogramma van Sabaton in de AFAS. Kortom, dit is een band die gewend is voor veel publiek te staan. Als hoofdact trekken ze wat minder volk, maar de Effenaar is zeker wel goed gevuld.
De avond wordt geopend door Blind Channel, die muzikaal gezien een soort overtreffende trap zijn van de hoofdact. Dat wil zeggen dat alles wel heel gelikt en poppy klinkt. Songfestival metal pur sang. Ze noemen hun muziek dan ook niet voor niets zelf violent pop.  De aankleding van de Finnen zit vol zilver, glitters en tierelantijntjes. De mannen hebben het duidelijk naar hun zin op het podium en de mix van electronica, rap en metal kan een prima gateway zijn voor liefhebbers van popmuziek naar het zwaardere werk. Voor mij persoonlijk is het net wat te veel boyband en te weinig metal. Voor het grootste deel van het publiek is het zeker gewoon genieten geblazen.
Amaranthe heeft zeker diezelfde invloeden uit de popmuziek, maar voegt daar net wat ruigere riffs aan toe en wat meer grunts en screams. Blikvangster van de band is natuurlijk toch wel de langbenige Elize Ryd die zich als een ballerina over het podium beweegt en met haar ontwapenende blik het publiek op haar hand weet te krijgen.
Elize’s stem krijgt nog wat extra ruimte als ze slechts ondersteund door synthesizer het nummer Dream ten gehore brengt. Op het laatst mag het publiek meezingen, wat overigens dubbel laat horen hoe geweldig Elize’s stem eigenlijk is.
Ze bewijzen zeker wel dat ze een behoorlijk arsenaal aan catchy songs in huis hebben met nummers als Helix, Afterlife en Maximize. Het publiek springt en zingt enthousiast mee op de crowdpleasers all the way tot de tijdelijke pauze die de traditionele brug naar het toegift is.
In dat toegift laat zanger Nils horen voor het nummer That Song hoe goed zijn Texas drawl klinkt. Daarna volgen Call Out My Name, The Nexus en de perfecte afsluiter Drop Dead Cynical waarbij de band, het publiek maar zeker ook de lichtjongens nog even alles uit de kast halen.