Het album blaast nu al een tijdje door mijn speakers als het tijd is om fatsoenlijk te gaan zitten voor een degelijke review. Startend met Maximize laat de band horen dat ze het oude materiaal zeker niet vergeten zijn. De mierzoete stem van Elize wordt aangespekt door diepe grunts van Henrik en uiteraard mag Jake ook zijn cleane zang uit de kast halen. Een typisch Amaranthe nummer zoals we die al eerder hebben gehoord op eerdere albums. Bombastisch, beukende ritmes en lekker voeten stampend nummer. Ook worden de synths niet vergeten die het geheel af maken. Boomerang gaat in zelfde toon verder.
That Song is track nummer drie op het album. Hier vonden we al een video van online en laat een nummer horen wat gevoelsmatig veel weg heeft van We Will Rock You van Queen. Ook We Are The Others van Delain zou inspiratie kunnen geweest zijn voor de clip. Wederom een top nummer wat een erg hoog rock gehalte heeft en iets minder Amaranthe gehalte zoals we dat inmiddels gewend zijn. Duidelijk is dat de band dus van de veilige paden af durft te gaan en andere genres durft te proberen. Ook Elize mag hier meer een rockstem gebruiken in plaats van haar zoetsappige stem. Verder met 21 die beukend en met een hoog rock gehalte verder gaat. Het nummer nodigt uit voor meezingen in de refreinen, heerlijk nummer om mee te blèren in de auto.
Op iets edgy toon gaat het album verder met On The Rocks. Ondanks dat het nummer een hoog pop gehalte bevat zit er best wel een rafelig randje aan door de vlijmscherpe gitaarriffs en diepe grunts. Rollende drums maken het geheel af. Heerlijk nummer met een retestrakke gitaarsolo.
Even rust in de tent met Limitless. Een prachtige balad. De stemmen van Elize en Jake komen hier pas echt mooi tot hun recht. Ze vullen, juist door deze af te wisselen, elkaar mooi aan. Ook al klinkt het nummer in eerste instantie zoetsappig, niets blijkt minder waar en blijkt deze toch wel ballen te hebben.
Gedaan met de rust en gas op de krukas met Fury. Een no nonsens nummer en recht voor zijn raap. Wil je dit nummer in genres en hokjes stoppen dan heb je hier een flinke kluif aan. Genres als powermetal, thrashmetal en top 40 pop wisselen elkaar in rap tempo af op een snelheid waar je u tegen zegt. Dubbele bassdrum komt voorbij op een moordend tempo. Ook de diepe grunts van Hendrik hebben hier een duidelijkere plek gekregen dan de cleane zang van Elize en Jake. Dat Henrik zijn tong niet in de knoop schiet is mij de vraag net als de armen van drummer Morton. Menig drumvel zal tijdens de opnames van dit nummer gesneuveld zijn. Een moshpit met springende konijnen zou zeker hier live niet misstaan. Of doe je haar met een gitaar is uiteraard ook nog een optie. Wat mij betreft de topper van het album. Het nummer raast als een malle voorbij en voor je het weet is het alweer tijd voor Faster. Iets minder heavy dan zijn voorganger, maar nog steeds wel erg lekker. De metal core die met vlagen voorbij komt is dan ook een erg fijne afwisseling met de erg poppy feel van dit nummer.
Break Down & Cry heeft in zekere zin een erg droevig gevoel in het nummer zitten. Het is een nummer wat je bij de strot pakt en je blijft triggeren om te gaan graven naar het verhaal in de track. De refreinen nodigen, hoe kan het ook anders, uit om mee te gaan zingen. Er zit genoeg afwisseling van iets rustigere stukken met toch iets meer heavy materiaal in deze track. Waarom de grunts van Henrik iets over de helft van het nummer bijna niet te horen zijn is mij de vraag. Dit was een mooie invulling geweest net voor de pakkende solo van Olof.
Een tandje wordt bijgezet met Supersonic. In de refreinen horen we de typische Amaranthe sound met hoog disco en meezing gehalte. Toch mag Elize hier wat meer facetten van haar stem laten horen. Van hoge uithalen tot meer catchy stem komen voorbij. Nog twee nummers komen er aan en dan zit het album er alweer op.
Fireball geeft weinig verassing. Het is een typisch Amaranthe nummer wat we al eerder zijn tegen gekomen. Het is zeker geen slecht nummer maar alle wel bekende Amaranthe elementen zitten in deze track. Verder met hekkensluiter Endlessly. Deze track start op epische wijze en lijkt wat gas terug te nemen. Een echte ballad komt tevoorschijn wat mooi podium biedt voor de adembenemende stem van Elize. Geen diepe grunts of zang van Jake maar wel jankende gitaren van Olof staan hier centraal. Steek je aansteker maar aan en zwaai hem maar boven je hoofd want dat is wat er live zal geen gebeuren. Zet dit nummer op de songfestival en je hebt de douze points binnen. Een mooie maar aparte afsluiter.
Het album om kort te gaan:
Het is duidelijk dat Amaranthe bij elk nieuw album weer op zoek gaat naar vernieuwing. Hierbij worden de vertrouwde paden even vergeten en wordt er een ontdekkingsreis gemaakt. Wat wel opvalt, is dat Maximalism meer de poppy tour op is gegaan dan voorheen. Dat is zeker niet slecht als je muziek toegankelijk wil houden. Toch zal Maximalism een breed publiek aanspreken omdat ook zeker de meer heavy invloeden niet vergeten worden en een duidelijke plek krijgen. Voor de mensen die van vernieuwende, gedurfde, hybrid metal houden zal dit zeker een album zijn wat in de collectie moet verschijnen.
Line up:
Elize Ryd – Vocals
Jake E. – Vocals
Henrik Englund Wilhelmsson – Screams
Olof Mörck – Guitar, Keys
Johan Andreassen – Bass
Morten Løwe Sørensen – Drums
Tracklist:
Maximize
Boomerang
That Song
21
On The Rocks
Limitless
Fury
Faster
Break Down & Cry
Supersonic
Fireball
Endlessly