Amaranthe, wie kent deze band intussen nog niet? Deze modern metal, powerhouse uit Zweden gooit al een flink aantal jaren hoge ogen op menig festival en is daardoor uit de metalscene niet meer weg te denken. Met elk album wat deze band maakt blijft deze mij nog steeds verassen. Ik weet nog goed dat ik Amaranthe voor het eerst zag op Metal Female Voices fest in België. Ze speelden toen nummers van hun debuutplaat “Amaranthe” die nog gereleased moest worden. De eerste indruk was fantastisch. Dit is een vernieuwende band die hun zaakjes al erg goed op orde hadden toentertijd. Het was al snel duidelijk dat deze band zeker geen eendagsvlieg zou gaan worden. Zo blijkt nu ook weer met de release van hun inmiddels zevende album. Op 23 februari 2024 zal de band hun nieuwste album The Catalyst de wereld in sturen. Het album is een conceptalbum wat thema’s als transformatie en openbaringen zal aansnijden. Hoogtijd voor een luistersessie en review over dit album.
Het album steekt gelijk van wal met de titeltrack van het album The Catalyst. Kippenvel over mijn hele lijf bij het horen van de eerste bombastische dreunen. Deze track heeft een hoog Drop Dead Cynical gehalte. Het is bombatisch, recht in je gezicht met de oh zo bekende catchy, oorworm refreinen. Ik betrap mij er zelfs op dat ik luidkeels aan het meeblehren ben. Ik hoop dat de buren niet thuis zijn. Heerlijke binnenkomer! de focus ligt voor nu bij mij bij de grunts. Deze worden voor rekening genomen door de nieuwe aanwinst van de band Mikael Sehlin. Deze beste man heb ik eerder aan het werk gezien met zijn band Engel. Ook hier een indrukwekkende stem of moet ik zeggen grunt. Met het vertrek van Henrik in de band is dit een lastig paar schoenen om te vullen. Ere wie ere toekomt! He fits like a glove! De chemie tussen de stemmen van Elize, Nils en Mikael werkt fantastisch. Insatiable pakt het een tikkie rustiger aan. Past ook goed bij het thema van het nummer wat gaat over overconsumptie en klimaat verandering. Het is een track die zeker naar meer smaakt. Gelukkig krijgen we die ook nog veel meer. Verder met Damnation Flame wat gaat over de transformatie van mens naar vampier. Van deze track verscheen eerder al een video. Deze gaf al een mooie sneak peek van waar het nieuwe album heen zou gaan en dat is wat mij betreft gelijk naar nummer één in de toplijsten van albums. Heerlijk om in al het brute geweld even ruimte te maken voor een walsje om vervolgens weer even op te bouwen en weer vol los te gaan. We doen heel even weer een stapje terug met Liberated. Ook deze track is een fantasche meezinger en live zie ik de lange lokken van Elize al heen en weer zwieren. Verder met Re Vision. Een track die als een sneltrein vooruit dendert. Ook van deze track verscheen al een video clip welke ik persoonlijk erg gaaf gemaakt vind.
Interference bied ruimte voor Mikael om te shinen met up tempo grunts. Het typerende rappende grunten wat Henrik zo typisch maakte op vorige albums beheerst Mikael ook meer dan prima. Ook hier komt een waterval aan woorden zijn brulboei uit. Douze points for Mikael!
Na alle geweld van de vorige nummers is er nu even een moment om op adem te komen met Stay a Little While. Dat Amaranthe niet alleen maar brute metal beheerst bewijzen ze met deze ballad. De stemmen van Elize en Nils in ballads, ik smelt ervan. Het is misschien cheesy maar ik hou ervan. Als deze track dan ook afgetopt wordt met een super strakke solo van Olof op gitaar. Job well done. Gedaan met de rust en verder met Ecstasy. De beuk wordt er gelijk weer ingegooid. Super strakke riffs worden op ons afgevuurd die afgewisseld worden met oorworm refreinen die uitermate dansbaar zijn. Ook hier weer ruimte voor Olof om er nog een gitaarsolo uit te gooien. Breaking The Waves geeft ruimte aan Elize om alle hoeken van haar kunnen te laten horen. Van Subtiel, venijnig, powerful, hoge uithalen en alles wat daar tussenin zit komen voorbij. Ook is voor Nils deze zelfde ruimte gegeven. Mikael mag het op demonische wijze aftoppen waarbij Elize als reddende engel weer wat luchtigheid mag brengen. Wat mij betreft misschien wel het beste nummer van het album. Al vind ik alle nummers toppers en wil ik deze keuze eigenlijk ook iet maken. We gaan weer headbangen met Outer Dimensions. Deze track zou niet misstaan op het songfestival. Een tandje gas wordt weer bijgegeven met Resistance. Als een alles vernietigende orkaan raast het nummer voorbij. Veel ruimte om adem te halen is er in het nummer niet want het tempo blijft hoog. Mikael mag de grunts vanuit zijn tenen halen. Top werk! Als twaalfde track vinden we Find Life. Deze ligt in tempo wat lager maar maakt nog steeds diepe indruk. Als hekkensluiter van het album vinden we de Roxette cover Fading Like A Flower. Het is een verassende cover geworden die het tempo van de originele track toch even wat opgeschroefd heeft. De refreinen bieden uitermate veel ruimte om er één grote springende en uit volle borst meezingende massa van te maken tijdens live concerten.
Het album om kort te gaan:
Op de website van de band is te lezen dat Olof twijfelt of ze met dit album te ver zijn gegaan met het aanvullen van hun kenmerkende sound. Het valt op dat er nog meer gebruik is gemaakt van synths en sonische aanvullingen. Ook is er meer gebruik gemaakt van orkestrale stukken. Hierdoor wordt het album nog meer theatraal. Het theatrale is iets wat de band nooit geweerd heeft en ook wel om bekend staat. Sommige gebruikte samples hebben een erg 80’s vibe en feel terwijl ze prima passen in de sound van de band. Zijn ze hiermee te ver gegaan? Wat mij betreft zeker niet. Het is een prima upgrade van de sound die de band al meester is. Het is cool om te horen dat de band echt de verdieping heeft opgezocht en dit perfect heeft uitgevoerd. Ik ben zelfs benieuwd of ze het met een volgend album nog een tikkie verder kunnen pushen en wat we dan te horen gaan krijgen.
Ik heb het album inmiddels grijsgedraaid. Het is een prima album wat erg makkelijk weg luistert. Af en toe heb je met albums dat je hier of daar een keertje een nummer skipped. Puur omdat sommige stukken moeilijk te verteren zijn, te langdradig of net niet lekker vallen op dat moment. Dat gevoel heb ik met dit album niet gehad. Met zijn 41 minuten is het een relatief kort album wat geen elle lange nummers bevat. Alle nummers zijn pareltjes op hun eigen manier. Er zitten genoeg interessante elementen in alle nummers die ervoor zorgen dat het album verslavend werkt. The Catalyst is een album met 13 prima easy listening nummers geworden. Nummers die je steeds meer nieuwsgieriger maken naar wat het volgende nummer zal gaan bieden. Voor je het weet ben je aan het eind van het album en druk je gewoon weer op de play knop voor nog een luistersessie. Iets met luister, vind ik leuk, vind ik nog leuker en repeat!
Wat mij betreft is het een super kek album geworden waar ik persoonlijk heel erg naar uitgekeken heb. Deze zal bij mij nog veel de revue passeren de komende tijd.
Line up:
Elize Ryd – vocals
Olof Mörck – guitars en keyboard
Johan Andreassen – Bass
Morten Løwe Sørensen – drums
Nils Molin – vocals
Mikael Sehlin – vocals
Tracklist:
The Catalyst
Insatiable
Damnation Flame
Liberated
Re Vision
Interference
Stay a Little While
Ecstasy
Breaking the Waves
Outer Dimensions
Resistance
Find Life
Fading Like A Flower.