Amaranthe – The Nexus

Amaranthe is de Zweeds/ Deense metal band rondom zangeres Elize Ryd, zanger Jake E. en Andy Solveström die zorgt voor de grunts en screams. Het is haast onmogelijk om deze band de afgelopen twee jaar gemist te hebben. Ze kwamen met hun knaller van een debuutalbum “Amaranthe” in 2011. Na een complete marathon van tweeënnegentig live shows  zijn ze terug met een gloednieuw album “The Nexus” . Dat de band hun sound is blijven houden bleek uit de videoclip “The Nexus” wat eerder al op Youtube te vinden was. Dat ook het nieuwe album een klapper zou worden was dan ook al snel duidelijk!  Het album is via Spinefarm Records verschenen op 22 maart 2013.
Het album begint met redelijk poppy klinkende “Afterlife”. Het straatje waar de band met hun debuutalbum ingeslagen is viel duidelijk in de smaak en deze wordt dus vrolijk voortgezet. Wel wordt er meer gebruik gemaakt van elektronische samples en wordt er ook zoals gebruikelijk een rauw randje gecreëerd door de diepe grunts en screams van Andy. Ook de stemmen van Elize en Jake E rijmen nog steeds goed met elkaar.
Verder met een dreunende “Invincible”. Dit nummer is duidelijk sneller dan het eerste nummer en heeft diepere en snellere drumpartijen met een beukende baslijn eronder. No nonsens gas erop en gaan!
Het derde nummer wat op het album te vinden is “The Nexus”. Deze had ik al eerder gehoord bij de videoclip die erbij hoort. Een mooi nummer wat duidelijk aangeeft hoe de rest van het album eruit zal komen te zien. Het nummer dampt van de toch toegankelijk klinkende metal sound met daarin een refrein alsof je dit nummer al jaren kent. Dit is het leuke van Amaranthe. Je kunt niet echt duidelijk zeggen onder welk genre het album valt. Noem het metal, rock, pop,…. Het heeft van alles wat!
“Theory of Everything” raast als een malle voorbij. Andy mag van wal afsteken in het nummer en wordt al snel bijgestaan door Elize en Jake. Ongeveer in het midden van het nummer is er duidelijk een agressiever stuk aanwezig waar alleen Andy de vocalen voor zich neemt en wat aangesterkt wordt door een gitaarsolo van Olof en diepe drums en baslijn!
Het volgende nummer is naast “The Nexus” mijn persoonlijke favoriet “Stardust”. Het nummer heeft iets magisch. Jake begint het nummer op een mystieke manier van zingen waarna Andy het overneemt met de grunts. Voor Elize is het refrein geschreven. Heerlijk om haar krachtige stem goed tot zijn recht te horen komen. Het nummer grijpt je bij de kladden als Elize en Jake nog even een lekkere uithaal zingen en voert je verder mee naar alweer het zesde nummer!
“Burn With Me” is het nummer waarbij er wat rustiger aangedaan wordt. Een nummer wat ik kort geleden nog live heb mogen zien. Ik kan er maar één ding over zeggen, wow! Het is het enige nummer op het album waar geen grunts of screams in te vinden zijn. Is ook niet nodig want het nummer staat als een huis! Wel wordt er ruimte gemaakt voor een jankende gitaarsolo. Ik hou er wel van en dit smaakt naar meer. Gelukkig staan er nog een paar nummers op het album dus snel verder.
Het zevende nummer is “Mechanical Illusion”. Ook dit nummer heeft de typische Amaranthe sound. Diep bas en drum werk wat perfect matchen  bij de grunts. Het is ook erg lastig om stil op je stoel te blijven zitten en betrap me erop dat ik regelmatig mee zit te stampen met mijn voeten. Eveneens een nummer wat het ook goed live doet.
Gedaan met de rust en verder met “Razorblade”. De band heeft het even wat rustiger gedaan met de vorige twee nummers. Tijd voor wat meer up tempo disco achtig werk! Vooral het refrein is een hangenblijver. Dit is een typisch nummer waar je smorgens mee wakker kan worden en wat de rest van de dag door je hoofd spookt. Al is dat natuurlijk geen straf! Dit nummer zou perfect passen op de radio en zou daarbij nog goed scoren ook.
Tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Tijd voor alweer het negende nummer op het album. “Future On Hold” begint met een futuristisch riedeltje wat me doet denken aan het begin van de film Tron. Al is dat maar van korte duur en gooit Amaranthe gelijk de beuk erin met subtiel op de achtergrond het gitaarwerk van Olof.
“Electroheart” nog één van mijn favorieten, al is het echt lastig kiezen met al die strakke nummers op het album. Een lekker up tempo nummer wat het je ook weer moeilijk maakt om stil te blijven zitten. Het is een nummer wat erg fijn werk om lekker mee te blèren in de auto. Ook hier heb ik weer sterk het gevoel alsof ik dit nummer al jaren ken. Het heeft een funky twist in het refrein maar heeft daar tegenover ook weer een rauw randje door het losgaan van de bas, drums en gitaarwerk van de heren. Eveneens een nummer wat voor heel wat springende mensen zorgt live.
“Transhuman” is het één na laatste nummer op het album.  Als ik goed naar de teksten luister is dit waarschijnlijk ook wel het duisterste nummer van het album. Het laat een glimp voelen van hoe het er mogelijk in de toekomst aan toe zou kunnen gaan.
“Infinity” is de hekkensluiter van het album.  Een heerlijk nummer wat je met een prettig gevoel achterlaat na het luisteren van dit geweldige album.
 
Om kort te gaan: Een heerlijk album. Als je al van het eerste album “Amaranthe” fan bent dan spreekt dit album je zeker aan. De aparte stijl van drie stemmige band is gelukkig gebleven en zal zich blijven onderscheiden van de rest aan band die er bestaan. Het gebruik van pakkende gitaarsolo’s, stampende drums en dreunende baslijnen zijn een mooie rode draad op dit album. Heerlijk toegankelijk maar toch met een rauw randje wat een breed publiek aan zal spreken. Een prima album waar er hopelijk nog veel van mogen volgen.
 
Tracklist:
01. Afterlife
02. Invincible
03. The Nexus
04. Theory Of Everything
05. Stardust
06. Burn With Me
07. Mechanical Illusion
08. Razorblade
09. Future On Hold
10. Electroheart
11. Transhuman
12. Infinity
Line-up:
Elize Ryd – Vocals
Jake E. – Vocals
Andy Solveström- Screams
Olof Mörck – Guitar, Keys
Johan Andreassen – Bass
Morten Løwe Sørensen – Drums