American Head Charge – Tango Umbrella

Het heeft even geduurd, ongeveer een jaar of 10, maar American Head Charge is helemaal terug van weg geweest! Uit de hoogtij dagen van de NU Metal is hun album ”The War of Art” (2001) een absolute klassieker, en eigenlijk waren de verwachtingen voor deze band ook erg hoog. Maar helaas viel de band ten prooi aan problemen met verslavingen en het regelmatig wisselen van bandleden. Met als absolute dieptepunt de plotselinge dood van gitarist Bryan Ottoson in 2005.
De band was net bezig met een promotour om het toen net verschenen album ”The Feeding” te promoten toen Bryan dood in de tourbus werd aangetroffen. De band bleef formeel wel bestaan, maar kwam niet meer met een nieuw album, en werd uiteindelijk in 2009 officieel opgeheven. Rond 2011 begon American Head Charge toch weer een teken van leven te vertonen. De financiering voor een nieuw album was niet zo gemakkelijk. Maar via een Indiegogo campagne kreeg de band via crowdfunding bij de fans genoeg geld bij elkaar om daadwerkelijk met de opnames te beginnen. Gelukkig maar! Want wat een subliem en explosief album is het geworden……
Vanaf het allereerste nummer Let all the world believe knalt het album Tango Umbrella direct al uit haar voegen. Het geluid neigt naar Industrial Metal maar dan wel met een flinke hardcore inslag, Maar laat je hierdoor niet misleiden! Want dit is zeker niet de toon voor het gehele album. In principe zijn de meeste nummers wel geïnspireerd door industrial, Old School Metal en Grunge, maar het is zo creatief toegepast dat alle nummers een geheel eigen geluid hebben. De nieuwe single Perfectionist is melodieus en wellicht volgens sommige critici zelfs catchy, maar toch heeft het een behoorlijke brute inslag. Terwijl Sacred en Antidote een veel meer claustrofobisch desperaat gevoel neerzet. En dan ineens uit het niets hebben we A king among men. Een compleet uitgekleed nummer, met alleen piano en vocals. Hiermee zet AHC dan weer een heel intiem en kwetsbaar nummer neer. Heerlijk straight forward zijn nummers als I will have my day, Suffer Elegantly en Prolific  Catastrophe. Terwijl Down and Depraved juist weer heel intens dreigend is. Afsluiter van Tango Umbrella is het introverte When the time in never right. En ja, als rechtgeaarde NIN fan heb ik ook wel door dat deze outro niet bijster origineel is… maar wat geeft het? Het is echt prachtig!
Wat mij betreft heeft American Head Charge zich weer volledig op de muzikale kaart gezet. Laten we hopen dat deze band deze geïnspireerde koers mag behouden en ons op nog vele van zulke variabele en explosieve albums gaat trakteren. Mijn verwachtingen voor de toekomst van deze band zijn weer hoog.