Vele bezoekers kwamen drijfnat de TivoliVredeburg binnengedruppeld, want Thor had alvast de eerste support act op zich genomen. Een heus onweersfront met flinke wind en regen raasde over Utrecht, alsof hij zijn hamer al aan het opwarmen was voor de finale van vanavond, Amon Amarth.
Maar eerst moest er nog zwaar gevochten worden in de loopgraven van de eerste Wereldoorlog. Kanonenfieber nam ons mee met hun opzwepende Blackened Death metal naar de verschrikkingen van “The war that should end all wars”. De Ronda zaal was goed volgestroomd om een lesje verschrikkelijke geschiedenis te krijgen. En terecht, Noise en zijn mannen zetten de zaal in vuur en vlam!
Vanaf de eerste gitaaraanslag na een kort intro voor Dicke Bertha ontvlamde het publiek. De vijf Duitsers, gehuld in oude uniformen en gezicht bedekkende maskers, stonden geen moment stil en zweepten het publiek kundig op. Vooral frontman, en multi-instrumentalist Noise, rende van links naar rechts met zijn “Pickelhaube”, of te wel Pruisische helm op zijn hoofd.
Na ieder nummer waren de mannen even van het podium en klonken er gevechtsgeluiden of originele radio toespraken, van onder andere Kaiser Wilhelm. Ze kwamen vlot weer terug in een nieuw uniform, toepasselijk voor ieder nummer. De marine kwam voorbij met de nummers Die Havarie en Kamp fund Storm, waarin het publiek luidkeels de refreinen meezong en flinke moshpits begon. En het was pas de eerste support act…
Na 30 minuten, die veel te kort- en snel voorbij waren, was de oorlog gewonnen en kon het publiek de wonden gaan verzorgen en verbinden. De geluiden om mij heen waren zeer positief. En terecht! Deze band verdient wat mij betreft véél meer aandacht. Gelukkig komen ze later dit jaar uit met een nieuw full length album en zijn ze 24 november te zien in De Helling in Utrecht. Aanrader!!
Nadat het bloed was weggepoetst en bomkraters waren gevuld, kon Insomnium het podium betreden. Een volledig andere band met een heel andere vibe. Maar ze werden niet minder enthousiast ontvangen, in tegendeel zelfs! Vanaf het begin hadden ze het publiek meteen mee met hun lekker melodische nummers, hier en daar lieflijk en soms goede, dikke rifs. Er ontstonden zelfs een aantal moshpits. De taak van een support act is om het publiek op te warmen en dat deed Insomnium meer dan goed. Op de vloer was iedereen aan het hupsen en zwaaiden er vele lange haren in het rond. De mannen van de belichting deden ook een flinke duit in het zakje, met een hele goede lichtshow. Al is dat naar mijn ervaring bij de Ronda altijd gegarandeerd. Mooie installatie!!
Frontman en tevens zanger/bassist Niilo Sevänen legde samen met de drummer een mooi tapijt van straffe riffs neer waar beide gitaristen de soms gladde, symfonische solo’s overheen konden zwieren. Een dikke 50 minuten lekker hoofdjes schudden. Zeker bij hun (voor mij) bekendste nummer While we Sleep ging het goed los. Al met al een puik optreden.
Maar waar kwam iedereen voor? Juist, de Zweedse Melodische Death Metal formatie die al 32 jaar in een Vikkingschip de wereld over vaart. Ze veroveren al jaren de wereld en dat is niet onterecht, en dat liet Amon Amarth vanavond maar weer eens zien en horen!
Stipt op tijd begint de show met het intro nummer, terwijl de twee rune-tekens van de band op het zwarte doek worden geprojecteerd. De Ronda ontploft als het doek valt en Ravens Fly wordt ingezet. Direct breekt in de zaal vooraan een enorme moshpit los.
Het geluid is van meet af aan goed en Johan Hegg bespeelt het publiek zoals we van hem kennen. Met de volgende nummers uit de oude doos Guardians of Asgaard, The Pursuit of Vikings en Deceiver of the Gods zetten ze de toon voor de avond. Luidkeels worden de gitaarrifs en teksten meegebruld. Wederom zwierende haren, armen in de lucht en heel veel blije gezichten. Het is een wáár feest.
Johan praat tussen de nummers door ouderwets met zijn gezellige, zware, brute stem. Het maakt eigenlijk niets uit wat hij zegt, iedereen is het met hem eens. Hij laat merken dat hij het erg fijn vind weer in OETRECHT terug te zijn. Het plezier is sowieso van de band af te lezen. Óf ze spelen het erg goed, maar wees eerlijk, zo’n dol enthousiaste zaal is natuurlijk geweldig, ook als je al zolang in deze scene meedraait. Mooi om te zien dat ze na zoveel jaren nog immer plezier putten uit hun eigen muziek.
De ene kneiter na de andere volgt zich op. As Loke Falls, Tattered Banners and Bloody Flags, War of the Gods… Een goede mix met de nieuwere nummers zoals Heidrun. Als het intro van het recente Put Your Back Into the Oar begint, gaat de volledige zaal op de grond zitten om te roeien als een heerlijk stel idioten. Tradities horen er bij!
Uiteraard ontbreken tijdens de show de vechtende Vikings niet tijdens Way of Vikings. Alsof het podium van Amon Amarth niet interessant genoeg is komen de als Viking Warriors verklede figuranten regelmatig terug voor nóg meer dynamiek in de show.
Als de band de avond afsluit met Twillight of the Thundergod komt er voor de laatste keer een enorme moshpit op gang. Na dik 1,5 uur en 16 heerlijke nummers uit hun brede discografie is het gedaan, zijn de Goden tevreden of verslagen, en kunnen we huiswaarts keren. Met een prima gevoel, want de sfeer was enorm goed. Was er dan helemaal niets aan te merken op deze avond muziekjes luisteren? Ik kan zo snel niets bedenken. Zelfs de frikandellenbroodjes in de stationsrestauratie waren nog vers en een welkome maagvulling.
Foto’s: Wouter “Mjölnir” Muller, Martijn Mooijman