In vijftien nieuwe composities wordt het verhaal muzikaal omlijst en het geheel kan het best gevolgd worden als compleet verhaal.
Bij het intro waan je je reeds in de tijden van weleer. Het is intrigerend en het instrumentale gedeelte wordt onderbroken door het declameren van (schijnbaar) authentieke tekstfragmenten. De koorzang biedt spanning en licht een tipje van de sluier op qua beleving. In Nicotris, The Queen With Golden Hair maak je kennis met de hoofdrolspeelster op een manier die een licht oosters accent kent en lekker in het gehoor ligt. De riff is lekker zwaar en dreunt als een molensteen onder de melodie. Dat de band geïnspireerd wordt door onder meer Dream Theater wordt meteen duidelijk. Zelfs in het stemgeluid van Julien Tournoud hoor je elementen van James LaBrie. Via My Sister, My Love, My Pharaoh, dat daarbij ook doet denken aan Theocracy beweegt de band zich in het verhaal traag voort met The Conspiracy. Het geheel sleept zich voort als ware het steenblokken voor de piramide. Amon Sethis speelt hier met het tempo waardoor er spanning ontstaat. De intensiteit neemt gaandeweg toe en de engelenzang biedt net dat extra beetje diepte dat in de versnelling sterk binnenkomt. Het blijft allemaal goed te volgen en spreekt steeds meer aan.
Langzamerhand word je mee gezogen in het verhaal dat met elementen uit de progrock steeds meer als een rockopera ervaren gaat worden. In The Rise Of Aoutef’s Army straalt de power uit de boxen en het is hier het drumwerk van Sébastien Perrad dat overtuigt en een goede ondersteuning is voor het gevarieerde stemgeluid van Julien. In Lost In The West komen de oosterse accenten weer naar boven. De Nijl kan niet ver weg zijn en de sfeer van 1001 nachten ligt er dik bovenop en dat komt mede door het toetsenspel van Benjamin Naire die alle aandacht naar zich toetrekt in de basis van de compositie. Bijzonder daarnaast zijn de gitaarsolo’s van Olivier Billoint, eerst ingetogen en verrassend, later scheurend in een vette metalstijl. Op de helft van het album weet ik al dat dit helemaal goed gaat komen met het album. De riff in Desert Storm is vergelijkbaar met die uit Lost In The West hoewel de sfeer anders aanvoelt. Strak en stevig gaat de compositie over in Osiris, God Of The Dead dat een meer meeslepend karakter kent en een fraaie opbouw kent, mede door de klassieke toevoegingen en de schone zangmelodie. In Mask Of Wrath wordt het tempo weer stevig opgevoerd. Er wordt op het hele album sterk gespeeld met stijlen en tempo, maar hier is dat helemaal netjes uitgevoerd zonder als los zand aan elkaar te gaan hangen. Er is een mooie samenhang en Julien laat hier horen dat hij qua stemgeluid van meerdere oosterse markten thuis is. Wat in By The Torture weer mooi van pas komt. Het onheil lijkt in de lucht te hangen en vindt pas rust in Eternal Love, de eerste compositie waar ook een zangeres te horen is. Het is een mooi vervolg op By The Torture en een aanzet tot de zware basis in The Blood Red Temple met daarover heen het heldere stemgeluid van Julien. Een compositie die rustig eindigt en de passie ontlokt in From Dust To The Stars dat in tien minuten het complete arsenaal aan muziek- en componeerkwaliteiten nog eens uitrolt. And Then Comes The Rain, een moment van rust en sfeer.
Ik moet zeggen dat dit het eerste album is van Amon Sethis dat ik kan en mag beluisteren, maar voor mij is het bijzonder geslaagd en ben echt reuze benieuwd naar Part 1 en Part 2. Part 0: The Queen With Golden Hair luistert weg als een soundtrack, als een rockopera met veel ruimte voor stijl- en tempowisselingen, maar wel een album dat de volle 80 minuten precies op de goede momenten de sfeer weet te pakken van het verhaal.