Het is op deze warme zaterdag tijd voor de derde editie van het Among The Angels Fest in Maastricht. Op het affiche prijken veelal Nederlandse bands die de nationale trots van de gevestigde Hardcore scene hoog houden. De Hollanders worden vergezeld door enkele Belgische muzikanten. Het belooft een mooie dag te worden.
Helaas door problemen met parkeren in het mooie Maastricht heb ik Ammo moeten missen.
Daardoor wordt de eerste band van de dag Hater. De band met (ex) leden van Neuk, Born From Pain, Herder en Enemy Ground mag gerust een lokale supergroup genoemd worden. Bij aanvang is de Nederlandstalige Hardcore nog even wennen, maar leent zich uiteindelijk prima voor deze soort muziek. Krachtige riffs worden vergezeld door woeste basklanken. De muziek is recht toe recht aan, maar het is onmogelijk te ontkennen dat de heren muziek kunnen schrijven. De punky zanglijnen worden sporadisch bijgestaan door wat harsh backing vocals. Deze komen de diversiteit van de muziek ten goede. Naast dat er de nodige dosis humor in de muziek zit, met teksten zoals “met je lul in de wasbak” zijn de heren zelf ook praatgraag met de nodige portie van dezelfde droge humor. Het publiek staat statisch af te wachten en moet nog worden opgewarmd. Tijdens het slot offensief komen de voetjes gelukkig van de vloer. Hater laat een cynische doch goede indruk achter.
Als tweede band mag het eveneens Nederlandse Cornered aantreden. De Hardcore van deze heren varieert in snelheid. De nummers zijn kort en furieus en weten gevoelsmatig zelden tot nooit de twee minuten te passeren. Het bijkomende voordeel hiervan is wel dat ze veel nummers kunnen spelen. Het geheel is eentonig en weet het publiek niet geheel te overtuigen. Geen wonder dat vocalist Niels ons bekritiseerd op de afwachtende houding. Hierna worden de karatemoves van stal gehaald en ontstaat er een lichte vorm van hardcore dancing. Een aantal harde riffs, maar het kent te weinig diepgang (voor zo ver mogelijk in dit genre) om echt te blijven boeien. Na een korte set van twintig minuten houdt Cornered het dan ook voor gezien.
De volgende band die op de buhne staat is Astro Zombies A.D. Ze brengen een ode aan de Misfits en spelen vandaag dan ook een volledige coverset met louter nummers van deze band. De band oogt enthousiast en zijn ook heerlijk energiek in deze kleine zaal. Het gehele podium wordt benut en het publiek wordt goed betrokken. Dat is toch het voordeel wanneer er nummers gespeeld worden uit een bekende discografie. Het laatste optreden van deze band was al 20 jaar geleden, maar vele aanwezigen vandaag, waren ook daar aanwezig. De band speelt een zeer verdienstelijke versie van de Misfits en nummers als Teenagers From Mars en Angelfuck brengen de nodige beweging met zich mee. Zo ontstaat ook de eerste (tenzij Ammo dit voorrecht had) heuse moshpit van deze dag. De mix van Hardcore en Punk werkt uiterst aanstekelijk en zorgen voor de nodige bewegende hoofden. De drumster mag dan wel helemaal verstopt zitten, ze legt met haar slagen wel de basis voor deze punk gedreven nummers, chapeau! Getuige de intensiteit van het publiek staat dit optreden in het geheugen gegrift van een aantal aanwezigen. Voor velen nu al een van de hoogtepunten van de dag.
Het inmiddels opgekomen Violation Of Trust is terug van Hardcore pensioen voor een paar laatste shows, waarvan dit de allerlaatste is. Een echte farewell show dus. Ze beloven dan ook alles te geven en dat doen ze. De Eindhovense band legt een fijne portie groove in hun Hardcore. Marco is goed bij stem en laat wat scherpe, hoge vocalen los in de grote zaal. De riff-breakdown combinaties laten de hele zaal headbangen en het plezier is van de gezichten af te lezen. Dit geldt overigens niet alleen voor het publiek, maar ook voor de band. De gitaartandem draait overuren en krijgt geen seconde om tot rust te komen. De nummers worden door de band aan elkaar gepraat met de nodige grappen en grollen. De band weet daardoor (en door de nadruk op hun Brabantse accent) flink wat sympathie op te wekken bij zowel mij als de rest. Met jaren ervaring weten deze heren wel hoe ze mensen moeten vermaken. Marco is de beroerdste niet en loopt zelf ook rondjes mee in het publiek. In deze ruime zaal is er dan ook gelegenheid genoeg om verschillende moshpits te starten. Hier wordt dan ook veelvuldig gehoor aan gegeven. Tijdens deze laatste keer ooit speelt Violation Of Trust een gedenkwaardig en memorabel optreden. Het is extreem overtuigend en hierna verdienen ze het ook om terug met Hardcore pensioen te gaan. Voor mij persoonlijk het eerste echte spektakelstuk van de dag en dat nog vrij vroeg.
Om 16:45 is het dan tijd voor Coffin Feeder. De band waarvoor ik vandaag naar Maastricht ben afgereisd. De Belgische supergroup met muzikanten van Fleddy Melculy, Leng Tch’e, Aborted en When Plagues Collide in de gelederen. Boegbeeld van de Belgische extreme metal scene, Sven De Caluwé, neemt vandaag het gros van de vocalen voor zijn rekening en doet dit ranzig en snoeihard. Siebe Hermans laat horen wat voor kundige drummer is. De snelheid is ongenaakbaar. De melodische riffs, blastbeats en vunzige vocalen zorgen samen voor hapklare brokken vol compromisloze Deathcore. Dit lijkt voor sommige toch een beetje een vreemde eend in de bijt op dit Hardcore festival, maar des te meer laten de fans zich horen. Met achtereenvolgend Defense, A Good Supply Of Body Bags en Doomsday Device is de toon gezet. De haren vliegen frontrow wild in het rond. Moeiteloos wisselt Sven van high pitched screams naar diepe grunts. Jeroen Camerlynck en Bart Govers voorzien het geheel van backing vocals. De zaal wordt pas echt gesloopt tijdens de titletrack van de eerste EP, genaamd Stereo Homicide. Circlepits en moshpits zijn niet te vermijden en reflecteren het plezier van de fans. Afsluiten wordt gedaan met Severed Survival en daarmee is dit ook de laatste mogelijkheid om los te gaan. Vakkundig heeft Coffin Feeder de kleine zaal platgewalst. Een uitmuntend optreden dat zorgt voor de nodige diversiteit vandaag. Zonder concurrentie met afstand de hardste band van de dag.
Adversary mag vervolgens aantreden in een goed gevulde zaal. Vanaf het eerste moment laat de lokale Krav Maga club zien dat ze ook van de partij zijn. Handstanden en vechtmoves horen dan ook wel bij deze muziek. De muziek laat zich het beste classificeren als Hardcore met een duister tintje en de nodige invloeden uit de Death Metal. Vandaag kwam hun nieuwe split CD uit en ze laten het dan ook niet onbenut om daar een nummertje van te spelen. Zanger Kasper klinkt live nog een pak overtuigender dan op plaat. De riffs zijn aanstekelijk en laten zelfs het stijfste publiek meebewegen. De Limburgse band speelt vandaag een thuiswedstrijd en doet dat magnifiek. De bas dringt tot in de diepste krochten van de ziel door. Brute breakdowns en harde riffs maken dit optreden tot een ware ervaring. Hun vorig jaar verschenen album None Will Mourn staat centraal en wordt overtuigend ten gehore gebracht. Het is jammer dat de discografie beperkt is en ze daarmee slechts een half uur speeltijd krijgen, want dit smaakt naar meer. Zeker een band die menig Hardcore fan in het achterhoofd moet houden.
Na een broodnodig diner is het tijd om de Nederlands/Belgische formatie Angel Crew aan het werk te zien. Van zien is echter geen sprake. De kleine zaal is overvol waardoor ik met mijn lengte geen zicht meer heb op het podium. Met een bestaan van twintig jaar neemt de band de moeite om de gehele discografie door te spelen. Zo wordt de titletrack van het debuut Another Day Living In Hatred niet overgeslagen. Het gejoel en geklap na dit nummer spreekt boekdelen. Hoewel het zicht voor velen beperkt is, is hetgene we horen erg fijn. De toevoeging van cleane vocalen maken dit Angel Crew een diverse toevoeging in de wereld van een verder (toch vaak) eentonige genre. Deze band had beter in de grote zaal geprogrammeerd kunnen worden, maar desondanks een aangenaam optreden.
Ook de Nederlandse legendes van No Turning Back hebben het genoegen om Maastricht kapot te maken. Met 9 albums hebben ze nummers genoeg, maar vandaag krijgen ze 45 minuten de tijd om te laten zien waarom zij een van de grootste bands in dit genre zijn. Doordat Robin Hagendoorn vandaag Joel Heijda vervangt op drums spelen ze vandaag alleen maar oldskool nummers uit de tijd dat Robin nog de vaste drummer was. Het energielevel is lekker hoog en de invloeden uit de Amerikaanse Hardcore scene zijn goed hoorbaar. Toch geeft No Turning Back er een eigen draai aan. De vele speeches van Martijn Van Den Heuvel halen de snelheid uit het optreden, maar gelukkig overheerst er dankbaarheid en humor in deze gesproken woorden. Korte songs met krachtige dubbele vocals vullen de zaal. Het publiek weet met moshpits te reageren. De tempowisselingen zijn prettig en namen als Sick Of It All en Terror vliegen door mijn hoofd. Een genot om naar te luisteren. Fijn om te zien dat de bandleden ook na zoveel jaar nog met plezier spelen. Aan het einde van de set wordt Backfire! nog maar eens bedankt. Hierna wordt afgesloten met een paar slotnummers waaronder het kiezelharde Dont Cross The Line. Een prima show van ener der grootste van Nederland.
Geen tijd voor eten of drinken want het is tijd voor een show frontrow. Wat is een goede avond zonder een beetje oldskool H8000 Metalcore? Daarvoor zorgt het Belgische Arkangel wel, die tevens de eer hebben om de kleine zaal af te sluiten. Vol bombast en met een hoop theater betreedt Arkangel het podium. De Metalcore riffs hebben een hoog Thrash gehalte en laten het overgrote deel van de venue op en neer bewegen. Alles aan dit optreden is krachtig, van de gitaarpartijen tot aan de vocalen. Arkangel wordt vandaag bijgestaan door een vervangende bassist en gitarist omdat Clément Hanvic en Julien Rour Chanut op tour zijn met Hangman’s Chair en daardoor vanavond in Spanje staan. Daar is overigens op het podium niets van te merken, want de gitaren spelen als een geoliede machine. Drummer David Vandezande is helemaal in zijn element, maar maakt daardoor wel wat schoonheidsfoutjes. Zijn geram in combinatie met de melodische riffing, luistert zowel staand als moshend lekker weg. De zang is een beetje eentonig, maar wordt goed geïmplementeerd in het geheel. Met Behold The Face Of Death en How We See The World wordt er geen gas teruggenomen en dendert de trein die Arkangel heet, in snelgang door. Hoewel ze al 25 jaar bestaan kent het ouvre slechts 3 albums, gelukkig wordt de setlist uit alle albums samengesteld, waardoor de historie van de band een goede afspiegeling krijgt. Afgesloten wordt met een vechtpartij tussen een aantal fans. Dit kan toch niet de bedoeling zijn in deze broederlijke scene. Hoewel het geen perfect optreden is, is het wel hard en heel gaaf. Dan doet zo’n vechtpartij een beetje afbreuk aan alles. Gelukkig speelt Arkangel nog maar een nummertje alsof er niks gebeurd is.
Het Maastrichtse (ook wel M-Town genoemd) Backfire! sluit traditiegetrouw deze dag af. De band speelt dus eveneens een thuiswedstrijd en doet dit tegenover het Richie Backfire Plein waar Richard Bruinen (R.I.P) zijn eigen monument heeft staan sinds vorig jaar. Als grootste Hardcore band van Nederland (met ook grote bekendheid in bijvoorbeeld Amerika) hebben ze hun strepen in de muziek al uitgebreid verdiend. Om 21:30 treden ze aan om het resterende publiek de komende 45 minuten murw te slaan. Backfire! spreekt over een einde voor onbepaalde tijd en wie weet is dit dan ook de laatste keer dat we deze legendes live zien. Deze avond nemen ze de tijd om wat nummers van hun recente album Angry God te spelen. Afgetrapt wordt met een bandje waaruit de klanken van Johnny Cash’s Hurt komen. Luidkeels wordt dit door iedereen meegezongen, terwijl ondertussen Patrick en co het podium opkomen. De eerste stagedivers van vandaag komen pas tijdens dit laatste optreden. Alsmede de eerste crowdsurfer die nu pas voorbij komt. De energie spat van het optreden af. Zowel de vloer als het balkon is overladen vol. Het is dan ook niet voor niets weer een uitverkochte editie. Aan het aantal shirtjes is te zien dat Backfire! in hun hometown nog altijd extreem relevant is. Melodic Hardcore zonder rem en dat zelfs na bijna 30 jaar. Omdat Patrick nog steeds lichtelijk ziek is komen de vocalisten van Violation Of Trust, Angel Crew en No Turning Back hun kameraad uit de brand helpen. Backfire! imponeert met beukende riffs en groovy ritmes. Er is dan ook geen houden aan bij het publiek. Met volle teugen wordt genoten van de Hardcore die ons om de oren vliegt. Nummertjes worden opgedragen aan vrienden van de band en zo maken ze er een waar feestje van. De interactie met het publiek wordt alsmaar meer gezocht en het publiek eet dan ook uit hun hand. Afgesloten wordt natuurlijk met Still Dedicated, opgedragen aan Richie. Blijkbaar toch niet, “Schijnbaar doen we dr nog eene” zijn de woorden van frontman Patrick, waarna ze knallend en onder luid applaus afsluiten. Helaas komt aan al het moois ook een eind, maar er kan terug worden gekeken op misschien wel het beste optreden van de dag. Ook na 30 jaar bewijzen deze heren dat ze nog altijd legendarisch zijn. Hopelijk was dit niet het laatste optreden van deze fantastische band.
Deze derde editie van Among The Angels Fest is wederom geslaagd. M-Town laat zien dat het nog altijd bij uitstek de geschikte stad is voor een dagje Hardcore. Niet voor niets dat ook de voorgaande edities uitverkocht waren. Daarbij ligt Maastricht perfect gelegen voor onze Ooster- en Zuiderburen. Deze waren dan ook in grote getale aanwezig. M-Town is en blijft de Europese hoofdstad van Hardcore.
Foto’s: Ted Gijsman