Amorphis – Live At Helsinki Ice Hall

Terwijl concerten met uitzinnige fans op dit moment vaak slechts herinneringen zijn laat de band deze tijden herleven met een fraaie liveregistratie. Het concert zelf was een speciale avond in de thuishaven opgenomen op zaterdag 7 december 2019. Wie kon verwachten dat dit één van hun laatste concerten zou gaan worden voor de pandemie uitbrak. 
Nu is deze laatste zin uit de perspromo wel een klein beetje overdreven, want de tour heeft tot 1 februari 2020 geduurd waar het eindigde in Hannover. Zelfs diep in 2020 hebben de mannen nog op het podium gestaan in eigen land om het 30 jarig bestaan te vieren, maar het gaat om het idee natuurlijk.
Uiteraard start de show met de openingstrack the Bee van het laatste album Queen of Time. Het concert was een van de velen in de reeks ter promotie van dit laatste album, en een reis door de tijd. Het valt het mij meteen op dat het geluid heel erg goed is. Hier is veel aandacht aan besteed in aanloop van deze show en in het afgelopen jaar om het netjes te mixen. De band is lekker op dreef en ik voel de energie. Bijzonder momentje is wel als zanger Tomi Joutsen in het Fins de zaal toespreekt. Als het eenmaal doordringt is het natuurlijk wel logisch maar ik zag het even niet aankomen zeg maar. Via Heart of the Giant komen we uit bij het album Under the Red Cloud uit 2015. Van dit album spelen de heren fraaie uitvoeringen van Bad Blood en The Four Wise Ones. Hierna is het tijd voor mijn ooit eerste kennismaking destijds met de band. Tales of a Thousand Lakes brengt mij en de zaal terug naar 1994 via een hele fraaie uitvoering van Into Hiding. De oorspronkelijke toetsenpartijen worden natuurlijk al lang niet meer uitgevoerd door Kasper Martenson. Maar ondertussen ook al oudgediende Santeri Kallio neemt zijn taak zeer serieus en brengt het nummer na 3 minuten naar een nog hoger level met een geweldige Hammondsolo. Zodra ik dit instrument hoor zit ik altijd rechtop. Het album Skyforger volgt met het openingsnummer Sampo. Bijna ongelooflijk dat dit ook al weer uit 2009 dateert. Ruim 1,5 minuut langer dan de studioversie maar mij hoor je niet klagen. Eén voor mij persoonlijke hoogtepunten van het geheel. Het album waar het allemaal om draait, Queen of Time, is weer aan de beurt met Wrong Direction en Daughter of Hate. Na wat gedreutel in het Fins en de fadeout voor de vinylrelease gaan we terug naar 1996 en het album Elegy. De nagebootste doedelzakken dansen door de kamer tijdens het intro van Against Widows. Weer even een momentje voor de zaal om de heupen los te gooien en een dansje te wagen. Esa Holopainen en Tomi Koivusaari soleren er op los en maken er een lekker opzwepende uitvoering van. My Kantele mag natuurlijk niet ontbreken. Het staat al sinds jaar en dag op de setlist en dat is niet geheel onterecht. De single van het album wordt gedragen door de toetsen en ook nu is het weer heel foutloos uitgevoerd. De zaal wordt omgetoverd in een donkere sfeer als The Golden Elk ingezet wordt. Samen met Pyres On The Coast zijn dit de laatste tracks van Queen of Time, waarna we weer 12 jaar tijdreizen naar Skyforger en het nummer Silver Bride. Zodra Black Winter Day inzet weet een ieder al dat het concert normaal gesproken bijna ten einde is. De lijst is echter nog één nummer gerekt en zelfs het album Eclipse komt nog even aan de beurt. House of Sleep krijgt de eer om deze mooie avond af te sluiten.
Al met al een fijn album dat een mooi overzicht biedt van wat de band te bieden heeft.
In eerste instantie was het de bedoeling dat dit moois alleen op vinyl terecht zou komen in de speciale verzamelbox Vinyl Collection 2006-2020 als bonus. Ik ben blij dat men toch terug is gekomen op dit besluit en er een 2cd van heeft laten maken zodat we hier allemaal van kunnen genieten.