Amorphis – Under The Red Cloud

Het Finse Amorphis brak in 1994 door met het album Tales From The Thousand Lakes. Een album dat het afgelopen jaar centraal stond in de tour van de band waar het album, speciaal voor de twintigste verjaardag, integraal werd gespeeld. Ondertussen werd er druk geschreven aan de opvolger van het vorige album Circle. Een album dat uitstekende composities kent, maar waar ik de zang van Tomi Joutsen niet goed uit de verf vond komen. De zanger, die sinds Eclipse uit 2006 als voorman fungeert, heeft de gave om zowel clean vocals als grunts moeiteloos de microfoon in te slingeren.
Op Under The Red Cloud komt zijn stemgeluid gelukkig weer helemaal tot zijn recht en klinkt hij gretig en krachtig. Een geluid dat teruggrijpt naar de volprezen albums Eclipse, Silent Waters en Skyforger en dat is misschien wel te danken aan de productie van meesterproducer Jens Bogren. Hij heeft in zijn eigen studio in Zweden de heren flink achter de broek gezeten om het maximale uit hen te halen. Titelnummer Under The Red Cloud bijt het spits af en heeft dat kenmerkende geluid van Amorphis helemaal in zich. Stevige zang, ondersteund door een krachtige ritmesectie maar daar doorheen de melodieuze gitaarlijn en de keyboardlijn die het geluid helemaal vult. Ook in Bad Blood en Sacrifice krijgen we dit muzikale gerecht voorgeschoteld. Met het nummer The Four Wise Ones lijkt de band zich nog meer te bewegen naar de melodische metal. De gitaarmuur staat als een huis en de bijdrage van Chrigel Glanzmann (Eluveitie) op fluit en de zang van Aleah Stanbridge (Trees Of Eternity) geven dat extra’s en tillen de compositie naar een hoger niveau. Aleah Stanbridge heeft daarbij in slotnummer White Night een prominentere rol. De contrasten in dit nummer zijn immens en de grunt van Tomi en nachtegaal Aleah fungeren binnen de hele setting als een soort Beauty and the Beast. Ook Chrigel heeft zijn ‘four minutes of fame’ binnen Amorphis. Het geluid van zijn fluit is kenmerkend voor de sfeer van het nummer en geeft een folkachtig tintje aan het geheel. Dit uitstapje komen we trouwens ook tegen in Bad Blood. Andere uitstapjes zijn meer orientaals/oosters van aard. In de single Death Of A King ligt het wat dieper dan in Enemy At The Gates, maar is wel duidelijk aanwezig. Death Of A King heeft binnen het geluid van Amorphis een heerlijke groove en daar heeft drummer Martin Lopez (ex-Opeth, Soen) zijn bijdrage zeker aan geleverd. Enemy At The Gates wordt daarnaast meer bepaald door een bijzonder ritme. Dit bijzondere ritme geeft het album naar het eind toe nog meer dynamiek dan er al in zat. Dat variëren in stijl lijkt basis te zijn in The Skull. Er ligt een beheerst evenwicht in melodische stukken en meer stevigere stukken waarbij Tomi naadloos de sfeer weet om te zetten in respectievelijk clean vocals en stevige grunts.
Under The Red Cloud is een album geworden waar Amorphis zichzelf heeft overtroffen en (deels) terug is gekeerd naar het geluid uit het eerste decennium van deze eeuw. Van begin tot eind is het album interessant om te beluisteren en de tien nummers bevatten het kenmerkende melodische van Amorphis waarbij een goede ritmesectie het geheel ondersteund. Aan de andere kant bevat Under The Red Cloud wat experimenten en uitstapjes die heel goed uitpakken. Teksten zijn wederom van (onzichtbare) zevende lid Pekka Kainulainen. Uitstekend album dat ik eerst nog meer eens van begin tot eind ga beluisteren. En dan goed hard.
[youtube id=”oiOX2axSWvg” align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=oiOX2axSWvg”]