Amyl and the Sniffers worden groot. Van een wanordelijk punkbandje uit Australië naar wereldwijd tournees met Foo Fighters, Jane’s Addiction, Weezer en Smashing Pumpkins en tal van festivals. Vorige maand verkochten ze Tivoli Vredenburg in Utrecht uit als headliner en volgende zomer staan ze op Pinkpop, Rock Werchter en Down The Rabbit Hole. Daarvoor surfen ze op hun nieuwe album Cartoon Darkness.
Dat album is net als alle vorige albums een grabbelton van inspiraties en genres: pubrock, punk, garage, rap, pop in al zijn vormen, country, … Er zit niet echt een lijn in de tracks, maar die variatie is verrijkend. Zangeres Amy Taylor klinkt nu eens als een grofgebekte tiener (Me And The Girls), dan weer als een opruiende political punk-girl (Motorbike Song) en wat later dan als een gepolijste popqueen (op Big Dreams). Niet altijd de mooiste vocalen, maar dat is vooral niet de bedoeling, en ook heek spontaan, from the heart en gelukkig nergens vals. Er komen heel wat relevante onderwerpen langs in de lyrics: AI, de klimaatcrisis, politieke correctheid, oorlog, big tech, … Voor iedereen wat.
Muzikaal is Amyl and the Sniffers op zijn best als het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Ze hebben de energie en de opzwepende ritmes nodig om te overtuigen (Pigs, Doing In Me Head, …). Het is hun sterkte, maar tegelijk ook hun zwakte. Want zodra het tempo verslapt (Bailing On Me), klinkt deze band maar lauw en doorsnee. De interessantste tracks vond ik Jerkin’, It’s Mine en Pigs.
Is de hype rond Amyl and the Sniffers (en Cartoon Darkness) terecht? Muzikaal is dit niet vernieuwend of hoogstaand, maar de popmuziek heeft af en toe eens een schop onder de kont nodig van een band die dingen benoemt zoals ze zijn en die zich geen reet aantrekt van wat anderen denken. Als voice of a generation mag Amyl and the Sniffers voor mijn part de komende jaren als een ongeleid projectiel alle mainstream festivals onveilig maken: we’re all pigs after all!