Als het lastig wordt om de muziek te omschrijven dan is de kans groot dat er iets interessants te horen is. An Evening Redness strooit in hun biografie met termen als post-ambient, ambient doom en desert drone doom. Normaal gesproken laat ik die omschrijving van de band en het label links liggen, maar in dit geval klopt de omschrijving goed bij wat er te horen is. In zes lange nummers verdwijn je als luisteraar in een futuristisch woestijnlandschap die soms ook historische western elementen bezit. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de mondharmonica op The Judge. Elk nummer bezit een duister randje. Meestal introvert (zoals in het begin bij het openingsnummer Alkali), maar ook ‘waanzinnig’ extravert (zoals het dramatische einde van Black Flame At The Edge Of The Desert). Het zwevende Mesa Skyline herinnert, mede door zangeres Bridget Bellavia, aan een trage drone versie van Anna von Hauswolff. Het mede door klassieke instrumenten ingespeelde Winter, 1847 wordt naarmate de tijd vordert steeds dreigender. An Evening Redness presteert het om intrigerende muziek te maken. Het geeft stof tot nadenken zonder dat er een duidelijk statement gemaakt wordt. Fijne plaat voor liefhebbers.
An Evening Redness Bandcamp