Een gezellig muzikaal avondje met een man wiens stem donkerder is dan de zwartste koffie. In de intieme setting van ‘An evening with’ zou Lanegan het publiek verwarmen met zijn stem, en een show die zowel put uit zijn eigen oeuvre als dat van andere muzikanten.
De avond kent twee voorprogramma’s, beiden bandleden van Mark Lanegan later die avond. Als eerste is het de beurt aan de Vlaamse LYENN. Zijn fluisterzachte folk is donker en ingetogen, met hier en daar gekwelde uithalen.
Kort daarna betreedt Duke Garwood de bühne, een man met vingervlug gitaarspel. Hij maakt lome gitaarblues die door het woestijnzand kruipt terwijl er links en rechts tumbleweed voorbij gerold komt, en af en toe een gier hoopvol maar uiteindelijk teleurgesteld overvliegt. Je krijgt er direct een beeld bij; zijn muziek zou niet misstaan op een filmsoundtrack.
Om half tien verschijnt de imposante Mark Lanegan op het podium. Imposant, niet alleen omdat hij meer dan twee meter lang is, maar ook omdat hij zich niet als de doorsnee artiest gedraagt. Hij zoekt geen oogcontact met het publiek, praatjes tussen de nummers door blijven beperkt tot thank you‘s, en hij geeft de algehele indruk dat hij niet weet hoe hij zich nu precies moet gedragen. Je kunt het cliché noemen, maar het is wel zo: de beste man laat zijn muziek liever voor zich spreken.
Die muziek bestaat in overvloede. Hij begon als frontman van Screaming Trees en ging daarna solo verder, met tussendoor meer collaboraties dan je uit je blote hoofd op kunt noemen. Eentje daarvan was bijvoorbeeld met Duke Garwood, die in 2013 samen Black Pudding uitbrachten. De beste man heeft dus een omvangrijk oeuvre waar hij uit kan putten, en is ook van plan dat deze avond te doen. Nummers uit eigen werk komen voorbij, zoals het ook zonder drums nog steeds overrompelende Gravedigger’s Song. Ook van zijn plaat met Garwood zijn nummers op de setlist te vinden, zoals Mescalito. Zelfs covers schuwt Lanegan vanavond niet, getuige zijn uitvoering van Nancy Sinatra’s You Only Live Twice.
De bezetting is intiem, zoals je van een concert met deze naam mag verwachten: Lanegan weet zich versterkt door twee gitaristen en een bassist. Er zijn geen drums, en percussie blijft beperkt tot een enkel nummer met samba-ballen in de toegift. De verlichting is somber, en de hele avond hetzelfde. Sfeer is hetgeen Lanegan vanavond wil bereiken, zo voelt het. Daarom bleek ook dat Duke Garwood als tweede voorprogramma geen verkeerde zet was, omdat zijn stijl delicaat terug te proeven is in de muziek van Lanegan.
Het gitaarspel van de mannen die Lanegan flankeren vormt de basis die zijn stem goed tot zijn recht doet komen. Lanegan, een man met een stem die vocaal bewijs is van de verboden geneugten die hij vroeger tot zich nam, zingt donker en duister. Zijn stem schuurt, kraakt, rammelt, en bromt. Juist daarmee is zijn geluid memorabel, en herkenbaar uit duizenden. Zijn stem blijft ook in een intieme setting in 013 vanavond krachtig overeind staan.