Anathema – Distant Sattelites

Is perfectie te overtreffen? Nee. Is perfectie te evenaren? JA! De kunst van Anathema is dat men al jaren geweldige, emotionele albums van extreem hoog niveau weet te brengen. Met hun vorige studioplaat “Weather Systems” misschien wel tot het absolute hoogtepunt reikend (denk je dan). En toch weet Anathema weer te verrassen zonder al te ver van hun eigen geluid verwijderd te zijn. Het vraagt weer de nodige luisterbeurten om “Distant Sattellites” echt te doorgronden, maar als de luisteraar de tijd neemt dan ontstaat er weer liefde voor een album en de band die dit, voor de zoveelste keer, mogelijk maakt. Dan mag het thema dan wel overwegend gebroken liefde zijn, hoe hard men het ook geprobeerd heeft, maar de muziek wordt er alleen maar beter en mooier van. Zelfs wanneer men een vreemd uitstapje maakt met een nummer als ‘You’re Not Alone’ of wanneer, zoals een keer te verwachten was, de elektronica meer gebruikt wordt dan anders. Zoals op de bijna drum ‘n bass synthesizer lijn van het titelnummer. Een nummer waarop Anathema nog nooit zo dichtbij een popnummer met hitpotentie heeft gezeten. Het zal echter wel te goed zijn voor de (Nederlandse) radio, dus dat zal er wel niet inzitten. Verder is “Distant Sattelites” een groeibriljant met kenmerkende Anathema ingrediënten. De emotionele en geweldige (samen)zang die werkelijk uit de tenen komt van Lee Douglas en Vincent Cavanaugh, het meehuilende tot in de perfectie uitgevoerde gitaarwerk van Danny, de bombastische keyboard/ orkest lijnen, het geweldige ondersteunende drum en baswerk en fantastisch uitgewerkte nummers. Anathema heeft zichzelf weer heruitgevonden met een volgende stap in hun evolutie. Kenmerkend is dat labels als emotionele rock, progressieve rock of alternatieve pop/ rock allemaal passen, maar tevens ook compleet ontoereikend zijn. Anathema is meer, beter en eigenlijk niet meer te beschrijven. “Distant Sattelites” had net zo goed ‘onbereikbare sterren’ genoemd kunnen worden. Ver weg, hoog boven de rest uit en wonderschoon als een sterrenhemel met vallende sterren en geen wolkje aan de lucht die het verschijnsel blokkeert.