Anathema – Effenaar (Eindhoven) 11/11/2016

Daar sta je dan. In een hele lange rij. Gelukkig is het droog, maar helaas wel koud. Wat is er toch aan de hand met de veiligheid in Nederland? Slechts een van de deuren open voor een goed gevuld huis. Overdreven gecontroleerd aan de deur wordt er niet, dus wat is het nut? En ach, waar maken we ons druk om. Gezellig is het wel en de rij loopt aardig snel door. Waarschijnlijk is het mijn aversie tegen ‘schijnveiligheid’ dat ik er achteraf een punt van maak. Ieder zijn ding.
Net als Anathema live. Mijn ding. Natuurlijk zijn we massaal aanwezig om een eerste glimp op te vangen van het nieuwe album. Volgens de band mogen we die verwachten in mei 2017. Het andere goede nieuws is dat Anathema (weer) nieuwe wegen lijkt te bewandelen. Nog meer uitgekiend en dwingend aanwezig percussie en drumwerk. Nog een streepje meer progressieve muziekstukken. Herkenbaar melancholisch, maar ook, in ieder geval vanavond, minder Lee op de vocalen. Een simpele, maar zeer effectieve rocker krijgen we ook voor onze kiezen. Heerlijk! (Werk)titels als Ghost (met Lee solo op vocalen) en Springfield passeren de revue. Bovendien blijkt de nieuwe CD gezien te worden als een (soort van) vervolg op A Fine Day To Exit. Het verhaal na de verdwijning, waarbij relevante eigentijdse teksten passen. Een daarvan, van The Optimist, blijkt geïnspireerd op een vluchteling uit Syrië die de ontberingen doorstaat, maar in het positieve blijft geloven. Een door mij vrije vertaling, want vanavond blijkt dat Danny het echt zelf wil vertellen. Het is zijn verhaal en daar komt zelfs broer Vincent niet aan. Laat staan ik, een recensent achter zijn computer die slechts wat tekst in zit te typen.
Nu heeft Danny toch al niet zijn beste, meest gelukkige dag. Een arm die niet meewerkt waardoor hij zijn gitaar niet meer kan spelen. Voordat hij verbonden kan worden stuurt hij de overige leden van de band van het podium om zelf, met piano, Electricity te brengen. Danny is en blijft duidelijk de leider van de band. Als hij geen zin meer heeft in de traditionele afsluiter Fragile Dreams dan wordt er geen Fragile Dreams gespeeld, maar de Judgement medley. Bij Gods gratie mogen we wel genieten van Untouchable Part 1 en Untouchable Part 2. Daar heeft Danny ook wel genoeg van, om die nummers voor de duizendste keer te spelen. Dat lijkt voor die nummers geen goed teken voor de volgende toer. Aan de andere kant is Danny niet de despoot die hij misschien nu lijkt. Hij gunt het publiek deze nummers en ziet ook wel dat zij er wel van genieten. Nadat zijn arm verbonden is hoor je hem er ook helemaal niet meer over. En humor heeft hij ook en iemand met een beetje overwicht in een band is ook weer niet verkeerd.
Het is even wennen al die nieuwe nummers. Je kunt immers niet meezingen of lekker dansen op dat wat je (nog) niet kent. Daarom laat de band voldoende ruimte voor bekende nummers, zoals A Simple Mistake, The Beginning And The End, Closer en Distant Sattelites. Opvallend genoeg is dat het enige nummer van hun laatste plaat. Verder is Anathema een geoliede machine. Een band die samenspelen tot in de finesses weet uit te voeren. Technisch, maar ook met heel veel gevoel. Vanavond waren ze niet eens op hun best of was de afstand door de nieuwe nummers wat groter dan anders. En toch zijn er maar erg weinig bands die aan deze kwaliteit en het enthousiasme op het podium kunnen tippen. Moe en voldaan gaan we dan ook naar huis. Het lange wachten op het nieuwe album is begonnen.
http://www.anathema.ws/

Foto’s: Paul Verhagen / www.paulverhagen.com