Ancient Bards – A New Dawn Ending

Eind april zal A New Dawn Ending van de Italiaanse formatie Ancient Bards uitkomen via Limb Music. Een product dat binnen het genre van de female-fronted metal de nodige concurrentie heeft, gezien het aantal releases van de afgelopen periode. Deze cd is de derde cd en tevens het slot van de sage die in 2010 startte met The Allicance Of The Kings en een vervolg kreeg in 2011 met Soulless Child.
In 2007 besloot toetsenist Daniele Mazza om de band op te richten. De aandacht voor het laatste product heeft misschien te maken met zangeres Sara Squadrani die te horen is op het laatste meesterwerk van landgenoot Arjen Lucassen. Zij heeft daar, naast onder andere Cristina Scabbia, laten horen dat zij als zangeres zeker niet onderdoet voor concollegae als Sharon den Adel of Floor Jansen. Op deze laatste cd krijgen we tien nummers voorgeschoteld waarvan twee nummers de tien minuten ruim overschrijden. Ten opzichte van het debuut in 2010 heeft Ancient Bards wel een flinke stap vooruit gedaan. Muzikaal geen veranderingen en derhalve weinig verrassingen. Qua opbouw van de composities is de band wel degelijk gegroeid. Het accent is duidelijk verschoven naar een meer melodieuze karakter. De cd start wederom met een soort van prelude dat een soort van soundtrackachtig karakter heeft. Met A Greater Purpose wordt meteen weer duidelijk waar Ancient Bards voor staat. Het is full melodische powermetal dat de klok slaat. De rode draad is een staccato-achtig stuk waar keyboard en drum een belangrijke rol spelen. Een melodie die  trouwens in de epische afsluiter A New Dawn Ending nagenoeg integraal terugkomt. Het nummer klinkt lekker weg en opvallend in het geluid van Ancient Bards is het gebruik van een koor dat de nummers meer diepte geeft. Na een flinke uptempo gitaarsolo worden we ineens na ongeveer viereneenhalve minuut een melodieuze twist om weer terug te komen bij de herkenbare basis. Acht minuten kunnen zo voorbij zijn. Flaming Heart is iets minder snel en na bijna een minuut laat Sara horen, begeleid door niets meer dan de keyboards, dat zij zich van mij de nachtegaal van Italië mag noemen. Ook hier weer het gebruik van het koor. Across This Life kent een zwaarder karakter dan ik tot dusver gewend. Wisselingen in tempo en sfeerbeelden houden de spanning erin. Al gauw gaat het verder met het ondertussen op video te vinden In My Arms. Een fraaie ballade dat bijzonder gladjes voorbij glijdt. Het hangt tegen kitsch aan en zou op het Europees songfestival hoge ogen kunnen gooien. Fabio Lione (Rhapsody Of Fire) heeft zich geleend voor het favoriete The Last Resort. Ik vind het prettig om het evenwicht te vinden in de mannelijke en vrouwelijke zang. Een truukje dat de band van mij meer mag opvoeren. De stem van Fabio klinkt goed en het nummer blijft lekker hangen door een aantrekkelijke riff en een herkenbaar refrein. Via Showdown komen we bij het snellere In The End waar oosterse invloeden lichtelijk te horen zijn. Het meeslepende Spiriti Liberi waarin het uptempostuk in het nummer fraai wordt opgeluisterd door een lekkere gitaarsolo van Claudio Pietronik. Dan is er nog de epische afsluiter A New Dawn Ending. Dit nummer heeft alles in zich wat Ancient Bards de afgelopen jaren heeft laten horen. Het instrumentale beginstuk is uitermate geschikt om de spanning in het nummer flink op te bouwen met daarin regelmatig een kort pianostukje dat j even doet stilvallen om daarna weer terug te komen in de flow van het nummer. Geen uitdaging is Ancient Bards vreemd, want op een-derde van het nummer gaat het nummer zelfs de ‘gospel’-kant op. De gesproken stukken tussendoor zijn verrassend en ook de grunts na ruim negen minuten zijn niet gangbaar in het geluid van de band. De epische achtbaan neemt je daarna nog mee door talloze muziekbeelden om je uiteindelijk na ruim zestien minuten los te laten waarna je nog waggelend op je benen na blijft genieten van het geheel.
Ancient Bards heeft zich met A New Dawn Ending overtroffen en kan zich moeiteloos meten in de metalwereld van vandaag. Italië doet zeker mee.