Op The Bone Carver dweept de band minder met postpunk maar meer met (traditionele) folk. Waar Madrugada begin dit jaar al de melancholische kaart trok doet And Also The Trees dit nu ook. Wel op hun eigen manier. Soms vergelijkbaar met de Scandinaviërs, zoals op Beyond Action And Reaction, The Girl Who Walks The City, Another Town Another Face en The Book Burners. Over het algemeen zetten de Britten echter minder in op rock. Wat overblijft is ingenieus in elkaar gezette nummers waarin de eigenzinnige aanpak overheerst. Zonder overigens de toegankelijkheid uit het oog te verliezen. The Bone Carver is door de rustige aanpak bij uitstek een luisterplaat. De herfstige sfeer van de plaat zal het goed doen in dit jaargetijde. Het is heerlijk wegdromen bij de tien nummers. Wel moet je constant opletten, want muzikaal gezien weet de band veel te brengen. Dat gaat niet alleen over de bijdrage van de klarinet of het (soms mandoline-achtige) gitaarspel. Het soms tegendraadse drumspel maakt het ook interessant (zoals op Last Of The Larkspurs). Het titelnummer is eigenlijk het beste voorbeeld van al de genoemde kenmerken. De zang van Simon Huw Jones weet soms het timbre van Brendan Perry (Dead Can Dance) te benaderen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar opener In A Bed In Yugoslavia. Aan de andere kant zingt hij soms op het randje om de sfeer net een andere richting op te sturen. The Seven Skies is daar een goed voorbeeld van. Wat blijft zijn de verhalen vertellende liedjes die je meenemen op reis. Ingetogen en mooi gedaan.
28 oktober 2022 speelt And Also The Tress in het Paard in Den Haag.