Op het eerste gehoor zou je meteen denken dat Heirs eigenlijk All Hail Bright Futures deel 2 is. Een wild gitaarriff wordt ondersteund door vlammende drums en opzwepende koortjes van de heren zelf. Het lijkt alsof ze hiermee op plaat de energie proberen vast te leggen die hun live-shows zo typeert. Diezelfde intentie was de grondslag van All Hail Bright Futures, en mede daardoor kon dat album nooit helemaal overtuigen. Door energie te willen forceren, schoot het album juist op dat vlak te kort.
Waar de Ieren voorheen met name met hun instrumenten spraken, laten ze op Heirs zichzelf meer dan ooit aan het woord. Het feit dat er zich steeds meer teksten tussen de gitaarlijnen door wurmen doet toch wat met de intensiteit van de muziek. Eerst had And So I Watch You From Afar voldoende aan de non-verbale kracht van hun instrumenten; de toenemende hoeveelheid teksten voelt nu toch een beetje als een witte zakdoek. Waar je op het titelloze debuut enkel een welgeplaatste ‘wooo!’ hoorde, is Heirs de meest vocale And So I Watch You From Afar tot nu toe.
De eerste helft van het album blijft de band hangen in de lijn van zijn voorganger. Gelukkig zijn er gaandeweg het album meer nummers die ongedwongen lijken te zijn geschreven. Titeltrack Heirs, met giftige gitaarmelodie, misstaat niet tegenover de kolossen van weleer. Het nummer is lekker opgebouwd en zal het live ook goed doen. Heirs sluit als album af op een manier die laat zien waar de band echt goed in is: spontaan en ongedwongen spelen, om juist zo die live-energie op plaat vast te leggen.
Heirs komt uit aan de vooravond van de Europese tour van de band. Heirs is een prima album dat halverwege de schroom van het moeten van zich af gooit en dan echt begint te schijnen. Laat And So I Watch You From Afar zich maar lekker bewijzen op podia de komende tijd: dat is waar de band écht thuishoort.
