Als reviewer voor Rockportaal durf ik al eens buiten de lijntjes kleuren. C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S is een folkalbum met de mandoline in de hoofdrol. Dat dit album hier toch een review verdient tussen die van The Hu, Freedom Call en Signs Of The Swarm is vanwege de inspiratiebronnen die Andries Boone gebruikte voor dit album: het album Discovery van Mike OIdfield en dan ook nog Wish You Were Here van Pink Floyd.
De Belg Andries Boone heeft al aan veel verschillende projecten meegewerkt, als bandlid of gast. We denken aan Lenny & De Wespen, Guy Swinnen, Tom Helsen en aan progmetalband Oceans Of Sadness (waarvoor hij viool speelde op het album Mirror Palace).
Met C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S brengt Boone zijn derde soloalbum uit en dat is het sluitstuk van een trilogie waarin de akoestische mandoline centraal staat, na C.O.L.O.R.S uit 2019 en T.I.M.E.L.A.P.S.E uit 2021. Op C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S treedt de akoestische mandoline in dialoog met de elektrische mandoline. Boone levert hiermee zijn meest progressieve en cinematografische folkalbum tot nog toe af, gekruid met viool, accordeon, bass-synthesizer, doedelzak, drums en draailier.
De invloeden van Pink Floyd zijn eerder onderhuids aanwezig, terwijl die van Mike Oldfield soms heel prominent aanwezig zijn. De track White Smoke zou je grofweg kunnen bestempelen als de instrumentale mandoline-versie van (Get) To France, de grootste hit van op Discovery, maar daarmee doen we deze compositie te weinig eer aan. Boone laat hier duidelijk horen waar hij de mosterd haalde, maar doet er alsnog zijn heel eigen ding mee.
Zo zijn er wel meer nummers op dit album. Opener Catharsis klinkt als een huwelijk tussen Pink Floyd en Georges Delerue of Francis Lai: progressief en filmisch tegelijk. Zonder vocalen en altijd je aandacht opeisend als luisteraar. Dat is een kunde en inventiviteit die we in de Lage Landen al lang niet meer op die manier gehoord hebben. Vooral het filmische karakter van sommige songs zal heel wat luisteraars kunnen intrigeren en de liefhebbers van Ennio Morricone worden op dit album op hun wenken bediend met Progress (zie de video hieronder, met in de cast onder meer Monsieur Paul van Triggerfinger, Herr Seele en bokslegende Freddy De Kerpel).
Veldopnames van de Naskapi-indianen zijn de enige vocalen op dit album, hoewel we met die albumtitel daar toch iets anders verwacht hadden. De conversaties op dit album worden enkel tussen de instrumenten gevoerd. Voorts zijn de gastmuzikanten heel raak gekozen en opname-technisch benadert dit de perfectie.
De basis van dit album is dus instrumentale mandoline-folk, maar het is tegelijk zoveel meer dan dat. Dit is zowat het maximale dat je uit een mandoline kan halen. Met de ambitie om prog en cinematografische muziek te koppelen aan de mandoline heeft Andries Boone voor zichzelf de lat bijzonder hoog gelegd. Door zich ook nog eens te spiegelen aan de grootsten in hun genre als Mike Oldfield en Pink Floyd, geeft hij die ambitie nog meer uitstraling. Dat hij dan zo vlot over de lat gaat, verdient applaus.