Ingetogen, prachtig, sfeervol, sterk, breekbaar, maar ook erg krachtig. Enkele woorden die passen bij How Beauty Holds The Hand Of Sorrow. Oorspronkelijk was het de bedoeling een dubbelalbum uit te brengen. De opgenomen muziek liet Ane Brun echter besluiten om het album in twee delen uit te brengen. Terecht, blijkt nu we dit album horen. Het klassieke karakter van How Beauty Holds The Hand Of Sorrow gaat nog een stap verder dan op After The Great Storm. Er is een duidelijk verband, maar deze plaat is meer neoklassiek. Zelfs Don’t Run And Hide die op beide platen staat krijgt in de versie op deze plaat een ander geluid. Slechts ondersteund door een piano klinkt het nog overtuigender. Het overlijden van haar vader heeft impact gehad op de muziek. Het is een terugkeer naar de neoklassieke aanpak van weleer. Niet de bombastische variant, maar de ingetogen en breekbare kant. Muziek voor de donkere dagen. Niet alleen tijdens de herfst en winter, maar ook om troost en hoop te vinden in de zware tijden die we allemaal kennen in het leven. Ane Brun weet dit om te zetten in een uiterst sfeervol album vol met prachtige muziek. Het emotionele Last Breath is als eerste nummer daar een mooi voorbeeld van. De stem van Ane wordt intiem en terughoudend ondersteund door strijkers en piano. Dit laatste instrument blijft regelmatig een hoofdrol spelen, zoals in Closer en Lose My Way. Verder heeft Ane veel aandacht voor samenzang zoals in Songs For Thrill And Tom en Gentle Wind Of Gratitude. De akoestische gitaar komt ook veelvuldig voorbij. In combinatie met samenzang is dit het belangrijkste instrument op Breaking The Surface. Er staat geen zwak nummer op deze plaat en ondanks het rustige karakter is er voldoende variatie in de muziek. De zang van Ane excelleert bij deze rustige aanpak. In alles blijkt dat How Beauty Holds The Hand Of Sorrow, net als After The Great Storm, een persoonlijke plaat is. Met aandacht gemaakt en door de persoonlijke touch misschien wel het beste wat Ane Brun tot nu toe heeft uitgebracht.
Ane Brun