De verandering in de muziek is subtiel te noemen. Invloeden van jazz, triphop en soul (voor zover al niet eerder aanwezig) hebben haar intrede gedaan. Regelmatig ondersteunt door strijkers en, natuurlijk, de kenmerkende stem van Ane Brun zelf. Toch blijft Ane Brun vooral schitteren als de muziek ingetogen is en meer persoonlijk. Luister maar naar ‘Black Notebook’, de eenvoud van ‘All We Want Is Love’ en ‘Still Waters’ waarin ze afrekent met haar eigen moeilijke tijd. De andere invloeden leveren dan wel afwisseling op, maar niet altijd het gewenste effect. Zo kabbelt ’You Lit My Fire’ wat te lang door, klinkt ’Directions’ als een uitgekleed Björk nummer en ’Shape Of Your Heart’ klinkt leuk, maar verrast uiteindelijk niet genoeg. Het is niet slecht, maar misschien wil Ane Brun te graag ‘anders’ klinken dan voorheen en wordt het daardoor net te gemaakt. ’Miss You More’ is helaas te simplistisch van opzet en dan zakt Ane Brun toch een beetje door de ondergrens. Met ‘Better Than This’ bewijst Ane Brun dat triphop en een melancholieke sfeer prima kunnen werken. Tot slot eindigt de plaat in stijl met het rustige ’I’m Signing Off’. “When I’m Free” is daarmee een twijfelgeval. De poging om andere invloeden toe te laten wordt op zich toegejuicht, maar het is toch vooral de oude ingetogen en melancholieke stijl die de meeste indruk achterlaat.
Ane Brun
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/pSxjNwz0iAU”]
