De van oorsprong Noorse zangeres heeft sinds haar start bij de band Trail of Tears in 1997 niet stil gezeten. Helena verruilde deze band in 2001 voor het destijds nieuwe project van Mark Jansen met de naam Sahara Dust. Blijkbaar was er niet de juiste klik waardoor ze deze band al snel weer verliet. Sahara Dust werd kort hierna omgedoopt tot Epica. Samen met de oude drummer van Sahara Dust, Steve Wolz, begon ze de band Imperia waarbij ze samen nog steeds actief zijn.
Haar complete discografie omvat momenteel 10 albums en voegt dus nu nummer 11 hieraan toe.
Daar waar de eerste twee solo-albums nog versterkt zijn opgenomen is dit derde deel geheel akoestisch. Oliver Philipps, toetsenist en gitarist in de band Everon, staat haar, net als op Chapter 2, weer ter zijde. Een piano was het enige instrument dat in de Spacelab studio aanwezig was. De enige rode lijn dat door de drie albums loopt is het feit dat Helena haar non-metal kant wilde laten zien en zichtbaar maken waartoe ze allemaal in staat is. Haar bereik gaat normaal gesproken van heel fragiel tot krachtig en zelfs agressieve grunts. Maar op dit album laat ze haar gevoelige kant van zingen horen waardoor haar klassieke sopraanopleiding naar voren komt.
Het album bevat 13 nummers waarvan het overgrote merendeel uit covers van haar favoriete klassiekers bestaat. Slechts twee ervan zijn van haar eigen hand. Fraai is het allemaal zeer zeker. Purple Rain, van Prince veranderd in een heel verrassende frisse ballade en Don’t let Daddy kiss me van Mötorhead is op een hele mooie manier vertolkt. Dit zijn zomaar twee nummers die ik aanhaal. Er staan nog veel meer voorbeelden van haar kunnen op de plaat. Het enige puntje waar ik zelf tegen aan loop is de Engelse uitspraak hier en daar. Dit valt normaal gesproken niet op in een versterkte setting. Maar dat is een risico als je jezelf zo erg bloot geeft. Gewoon een keer beluisteren is mijn advies. Wijntje erbij, ogen dicht en onderuit zakken op de bank.