Angelus Apatrida – Hidden Evolution

Ik werd me bij de clip van The Beastie Boys voor het eerst bewust van het begrip Spanish-fly; een zeg maar opwekkend middel. Bij het beluisteren van Hidden Evolution van Angelus Apatrida werd ik me voor het eerst bewust van de Spanish-metal dat qua intensiteit eveneens als opwekkend middel mag worden gerekend. De band bestaat sinds 2000 maar het duurde ongeveer tien jaar en wat albums in eigen beheer voordat Century Media ze onder de hoede nam.
En Century Media heeft oog voor talentvolle bands, zoals nu ook voor het Spaanse Angelus Apatrida, waarvan de naam oorspronkelijk een mix is van het Latijn en de Spaanse taal. Bij voorbaat kan ik al zeggen dat het begin (met het nummer Immortal) en het eind (het titelnummer Hidden Evolution) het meest venijnig zijn op Hidden Evolution. Alles wat ertussen zit is gewoon steengoed. Tekstueel handelt het album vrij vertaald over technologische doorbraken die om verschillende redenen politiek gezien angstvallig geheim worden gehouden om redenen die naar mijn idee vaak met geld en politieke ‘stabiliteit’ te maken hebben. Nooit een goede reden, maar de ‘conspiracy-theories’ zijn meer dan geruchten. Muzikaal gezien gebruikt Angelus Apatrida het beste uit de metalscene en speelt het ergens tussen de heavymetal en de thrashmetal in. Opener Immortal neigt naar Fast As A Shark van Accept en laat meteen horen waar het hier om gaat. Gewoon recht-toe-recht-aan-thrash waar drummer Victor Valera laat horen een beest van een drummer te zijn. In het kader van de Spanish-fly zou ik hem met recht Victor Viagra willen noemen. Zijn spel is snel en hard. De snelle thrash komt terug in Serpents On Parade en End Man. We hebben hier met een intensiteit te maken die Metallica wist neer te zetten toen ze (nog) jong en energiek waren. Daarbij laat David G. Alvarez horen dat het gitaargeluid van Slayer hem als gegoten zit. De solo’s zijn scherp en nagelen iedere noot rechtstreeks de ether in. Zanger Guillermo Izquierdo laat daarbij horen dat hij van diverse markten thuis is. Zijn strot past naadloos bij het geluid dat de band produceert. Ook in de qua zanglijn rustigere nummers zoals First World Of Terror en Tug Of War weet hij de aandacht goed vast te houden. De topper vinden we, zoals al eerder geschreven, aan het eind van het album. Hidden Evolution is een nummer dat zich tussen de heavymetal en de thrashmetal staande weet te houden. Het is bijzonder krachtig en heeft voldoende snelheid door de wisselingen in tempo. De gitaarsolo werkt naar het eind toe naar een bijna akoestische setting om later weer uit te monden in een precisie solo om langzamerhand het tempo weer flink op te schroeven.
Hidden Evolution laat een band horen die in de huidige thrashscene hoge ogen zou kunnen gooien. En het zou wel eens goed kunnen dat de titel van het album een verwijzing is naar de band zelf. De tot nog toe onzichtbare en verborgen nieuwe generatie thrashers die het aloude thrashgeluid laten evolueren tot deze bijzondere Spanish mix.