De logge riff die de eerste track Eulogy opent grijpt je gelijk bij de strot. Het begin lijkt vrij duidelijk geïnspireerd te zijn door doom aartsvaders Black Sabbath maar ook bands in hun kielzog als Candlemass. Na die riff volgt echter een lichtvoetiger, atmosferisch deel met toetsen van Premnath Gonesh (Slechtvalk). Een mooi opgebouwde sfeer waar tweede track The Dark: The Love That Once Was op voort weet te borduren en de eerste vocalen te horen zijn. Deze indringende vocalen zijn deels schreeuwzang en deels gesproken. De derde en laatste track, Daisy is een mooi, wederom instrumentaal, rustgevend klinkend sluitstuk.
Het is duidelijk dat deze EP een emotionele reis beschrijft. Wellicht goed om een beetje de achtergrond te kennen om er nog beter van te kunnen genieten. Deze EP werd geschreven door Anibal Ojeda toen zijn dementerende moeder bijna stierf in een verzorgingstehuis maar een miraculeuze genezing doormaakte. Die dreiging hoor ik terug op het eerste nummer, de pijn op het tweede nummer en de vreugde van de genezing op het derde nummer.
Dit is zo’n EP die je van begin tot het eind moet luisteren. Niet op shuffle, niet met slechts een enkel nummer in een playlist. Ga er voor zitten en laat je meevoeren. Interesse? Meer info kun je vinden op https://anibalthedark.bandcamp.com/