Ankhara – Premonición

Ankhara is een Spaanse metalband, opgericht in Madrid in 1995. Ze brachten 3 studio albums, een demo en een single uit voordat ze in 2004 uit elkaar gingen. Een aantal leden richtte in 2005 de band Mysteria op, die band ging uit elkaar voordat ze hun debuut plaat uitbrachten. Sinds 2013 is de Ankhara weer bezig en na een aantal compilaties en een box set werd hun vierde studio album Sinergía in 2018 uitgebracht. Hun vijfde studio album, Premonición, kwam eerder dit jaar uit. Dit is het album waardoor ik de band leerde kennen.
Iets wat ik nog niet doorhad totdat zanger Pacho Brea begon te zingen, is dat dit album van Ankhara volledig in het Spaans is. Het was even wennen aan Spaanse lyrics, maar het werkt wel. Dit is erg fijne heavy metal met strakke riffs en een goed ritme wat de vocalen er extra goed uit laat springen.
De eerste 2 nummers Huida en Lentamente hebben dat heavy metal geluid wat we gewend zijn van de metalbands die begin jaren 80 erg populair waren. Het derde nummer Esperando en la Eternidad heeft dat geluid ook, al is dit het eerste nummer waar de bass van Sergio Martinez opvalt. Vooral bij de intro springt dat geluid er uit voordat de gitaren en drums daar weer overheen walsen. Dat is natuurlijk erg jammer. Het nummer gaat over in Levantar Mi Alma, wat een beetje met een bepaalde formule lijkt te spelen. De nummers lijken namelijk in elkaar over te gaan. Ik had op het begin niet meteen door dat het twee verschillende nummers zijn.
Tu Revolución heeft een fijn ritme, hierop komen de drums van Matías de Vallejo erg tot zijn recht. Het nummer Otra Vez begint met een strakke riff en wederom is het fijne bass geluid weer te horen al is dat maar van korte duur. De vocalen klinken alsof ze uit een oude radio komen, al verandert dat snel genoeg wil en horen we Pacho wederom de sterren van de hemel zingen. Het zijn erg fijne vocals om naar te luisteren.
Sin Suplicar begint weer met een stevig drum geluid wat er goed inhakt. Ik denk dat dit mijn favoriete nummer op dit album is. Het doet me erg aan een aantal NWOBHM bands denken, maar dan in het Spaans. Het werkt buitegwoon goed. Senderos de Espinas klinkt qua vocalen een beetje als power metal, waar de instrumentals wederom door een sterk drum geluid een goed ritme geeft. Ook hier spelen de gitaren weer een grote rol en blijf ik de bass missen.
Da La Cara begint wederom met een goed ritme. Op dit nummer zijn de vocalen het best van heel het album. Een mix van ruige vocalen en hoge noten maken dit een van de betere nummers op dit album. Tot slot hebben we El Cazador, wat wederom te vergelijken is met metal uit de jaren 80.
Ondanks dat ik geen Spaans kan, was het wel leuk om een keer een Spaans talige band te horen. Al werd het op den duur wel wat eentonig. Het gaat geen favoriet album van me worden, al is het wel een erg goed album.