Ann Wilson – Fierce Bliss

Eén van de meest aantoon gevende zangeressen is wel Ann Wilson. Met haar zus Nancy wist ze met Heart menige klassieker op haar naam zetten. Na zus Nancy is daar dan nu ook een album van Ann Wilson. Was het aanvankelijk de bedoeling om het album op te nemen, kwam ook bij Ann de pandemie voorbij scheuren die nogal wat roet in het eten gooide. Tijdens een roadtrip met haar man ontmoet zij Brian Rohan die haar weer in contact brengt met Tom Bukovac en Tony Lucido en zij wisten het vuur in Ann optimaal te ontbranden. In de Muscle Shoals Sound Studios kwam de chemistry tot volle ontbranding. En wat kun je dan verwachten van een nieuw album. Gaat het klinken zoals Heart of is het iets heel anders. Ann Wilson heeft er een soort van mix van gemaakt.
Greed is de eerste single en klinkt als een goede rocksong. Kenmerkend en vertrouwd is natuurlijk het stemgeluid van Ann. Het is een mooie opener van het album en de strakke ritmesectie zorgt ervoor dat het scherp en sterk naar voren komt.
Black Wing volgt in een meer rustig en enigszins stroperig tempo. Het was de eerste compositie die Ann schreef toen ze zich nogal geïsoleerd tijdens de pandemie voelde. Gebonden aan huis zag ze dagelijks de voort stromende rivier en de vogels gaven haar een nieuwe dimensie. Het is langzame rock met wat blues-elementen en neigt ook weer naar het geluid van Heart. En op de een of andere manier komt dat pas terug in As The World Turns aan het eind van het album. Een rustige compositie die door de country geïnspireerd lijkt te zijn.
Dat bluesy geluid komt daarentegen vaker terug. Bridge Of Sighs mag dan een cover zijn van Robin Trower. Het is puntgaaf en lekker zwaar neergezet waarbij ze werd bijgestaan door Kenny Wayne Shepherd. Omdat de blues hier zo vies, eerlijk en rauw is neergezet is het stemgeluid van Ann misschien een beetje te lief en te netjes. Daarentegen krijg je een heerlijk geluid en bij het einde verwacht je ergens dat er een applaus volgt. Het is niet de enige cover die op het album te vinden is. Love Of My Life is een duet waar Ann samen met Vince Gill de compositie vorm geeft. Voor mij wat te zoetsappig (maar daar komt bij dat ik ook geen Queenfan ben). Met Missonary Man van The Eurythmics komt ze beter weg. Annie Lennox heeft al een dijk van een stem en hier past het stemgeluid van Ann heel goed in het geheel. Klinkt gewoon als een stoer wijf.
Gedurende het album mist het soms wel wat stevige rockkanten. Fighten For Life is rustig en kan meer gezien worden als een gezongen verhaal met muzikale ondersteuning. Het voltrekt zich wat kabbelend, maar heeft wel een soort passie in zich waardoor je geboeid blijft luisteren. Forget Her is een andere ‘ballad’. Een ballad met blueselementen dat innemend is neergezet.
Terug naar de blues gaat Ann In A Moment In Heaven. Een fraaie bluesrockcompositie die niet echt potten breekt, maar gewoon lekker klinkt. Dan is Angel’s Blues een verademing. Slow dirty blues waarin de gitaar de hoofdrol heeft, maar niet overheersend aanwezig is. Dit is genieten maar dan moet je wel affiniteit met de blues hebben. Hier is de stem van Ann rauw genoeg om te overtuigen.
Fierce Bliss is een album waarvan ik vrolijk werd toen ik hoorde dat het uitgebracht zou worden. De verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen. Misschien omdat ik toch wat meer Heart zou willen horen. Ik weet het niet. Ann Wilson laat wel horen dat de tijd geen invloed heeft gehad op haar stemgeluid want dat is vertrouwd en goed aanwezig.