Met een aardige rij voor de deur (gelukkig is het droog) wordt het al snel duidelijk dat Anne Clark nog steeds de nodige mensen weet te inspireren. Over het algemeen wel een publiek met een bepaalde leeftijd, maar dat is te verwachten met een dergelijk icoon die al sinds begin jaren tachtig meeloopt. Mogelijk is het extra druk omdat Anne vooraf heeft aangekondigd dat dit haar laatste tour is. Met een geruststellende mededeling voor de mensen in de rij dat het concert pas om 21:30 uur begint in plaats van 21:00 uur maakt De Peppel duidelijk dat service hoog in het vaandel staat.
Anne Clark is op het podium nostalgie in een modern jasje. Samples en beats komen uit het nieuwste van het nieuwste. Het klinkt daarom enerzijds eigentijds, maar heeft toch ook die jaren tachtig saus omdat de sound soms juist erg typisch zijn voor die tijd. In die zin weet Anne mee te gaan met haar tijd. Overigens zonder al teveel concessies te doen, want Anne is duidelijk niet van het soort dat teveel poespas wil. Zeker als het om haar eigen uitstraling gaat. Simpel gekleed, geen rare fratsen en goed bevriend met de microfoon, want die laat ze nauwelijks los. Aan de andere kant heeft ze uitermate veel aandacht besteed aan de lichtshow en video’s die over het hele podium (soms in drie delen) uitgezonden worden. Wat dat betreft lijkt het wel een concert in een mega concertzaal. De opbouw van de set wisselt af en toe teveel af van snel en dansbaar naar rustig om ’slechts’ te luisteren. Dat had wat beter gekund. Aan de andere kant zullen de liefhebbers eigenlijk niet anders verwacht hebben. Het gebrek aan live muzikanten breekt de show soms op. De enige man die Anne ondersteunt staat vooral achter zijn laptop en als hij al een momentje heeft achter de, als akoestisch gitaar er uitziende, gitaar komt er maar verrassend weinig geluid uit. In die zin is er naast de al eerder genoemde licht en videoshow weinig te zien. Rustige nummers als The Sitting Room komen door de moderne benadering met harde beats wat minder uit de verf. Fans zullen echter niet teleurgesteld naar huis zijn gegaan, want met nummers als Darkest Hour, Wallies en de op het einde gespeeld Sleeper In Metropolis en de onvermijdelijke hit Our Darkness als afsluiter weet Anne heel goed in te spelen op dat nostalgische gevoel waarvoor we allemaal gekomen zijn.
Anne Clark
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/r5HaWgKEV58″]