Anneke van Giersbergen: "Faith No More mag mij wel bellen"

Aan het einde van de maand september verscheen `Drive`, het nieuwe album van Anneke van Giersbergen. De zangeres heeft niet stilgezeten. Haar vorige tour naar aanleiding van het album `Everything is Changing` bracht haar door ontzettend veel landen. Ondertussen is  er alweer gewerkt aan de volgende plaat die nu gaat uitkomen. De release wordt groots aangepakt. Een mooi ogenblik om even bij te praten met Anneke van Giersbergen……
 
Hey Anneke, allereerst fijn dat je tijd wil maken om Rockportaal te woord te staan. Laten we maar meteen beginnen over het nieuwe album `Drive`. Het album volgt ongeveer 1,5 jaar na het verschijnen van voorganger “Everything is Changing”. Dat is best snel, maar zoals je al in “The Road To DRIVE mini-documentaire” uitlegt hoor je hoe het album tot stand komt. Hoe is het om tijdens je tour alweer aan het volgende album te werken?
Ik kan eigenlijk niet stilzitten. Ik ben iemand die ontzettend graag op tour is. Ik ben iemand met een enorme drijfveer. Tijdens de “Everything is Changing-tour” begon het dan ook onderweg al te kriebelen. Er zijn dan ook al nummers die onderweg geschreven worden. Tijdens een tour doe je ontzettend veel inspiratie op. Je komt in een heel aantal landen die je weer allerlei ideeën geven. Ook zie je allerlei andere artiesten aan het werk, waar je ook weer ideeën uit opdoet.  Laat mij dan ook maar lekker onderweg zijn,
 “Drive” is een album waarop de ballads wat zijn afgenomen en we weer heerlijk horen rocken. De luisteraar die “Drive” in de auto zal draaien zal het gaspedaal mogelijk intrappen. We horen nummers die doen denken aan collega’s zoals Within Temptation, Delain en ReVamp. Vooral titelsingle “Drive” kent duidelijke overeenkomsten. Had je zin om weer meer te gaan rocken?
Jazeker! Leuk dat je dit zo opmerkt. Ik wilde op “Drive” weer eens een lekkere stevige plaat maken. “Drive” moest een album worden met heavy catchy songs die door een sterke productie ook stevig moet overkomen. Ik wil de luisteraar een plaat voorschotelen die voelt als een live-beleving. Hier is dan ook behoorlijk op gehamerd. Zelfs halverwege toen alle drums al waren opgenomen hebben we besloten om toch het drumwerk opnieuw in te spelen.  Het moest nog krachtiger, nog vetter.
In de mini-documentaire en ook via andere media geef je aan het weer fijn te vinden om met een complete band in de studio te zitten en niet op afstand met digitale bestanden te werken. Is zo het vorige album “Everything is changing” opgenomen? Het lijkt op deze plaat allemaal wat completer. Of heb je nog nu meer je draai gevonden?
Inderdaad is het vorige album “Everything is Changing” gedeeltelijk opgenomen door middel van het gebruik van allerlei digitale bestanden. Bestanden worden heen en weer gestuurd en hier is uiteindelijk een album door komen uitrollen. Op “Drive” wilde ik juist weer echt met een band de studio in om iets samen te maken. Met de band was ik natuurlijk al op tour en hebben we onderweg al aan “Drive” gewerkt. Het leek me dan ook logisch om hier samen in verder te gaan.
Tussen al het geweld door zit een sluipmoordenaar die keihard binnenkomt. “My Mother Said” is een wonderschone ballad, waar iedereen wel een bepaald gevoel bij heeft. Tijdens Hotelgasten in de Kersouwe kreeg het publiek als voorproefje dit nummer al te horen en menigeen was echt stil. Hoe is het om zo’n nummer tussen al die andere nummers door op te nemen? Het is een vrij emotioneel en autobiografisch nummer, pink je dan toch even een traantje weg?
“My Mother Said” is een persoonlijke favoriet. Dit nummer is inderdaad een autobiografisch nummer wat gaat over gesprekken aan de keukentafel. Dit gaat echt over de relatie met mijn ouders. Het is echter niet zo dat het opnemen van zo’n nummer extra emoties oplevert. We nemen ook de nummers van het album in allerlei gedeeltes op. Zo zijn er dagen dat het puur een gitaardag is of er veel aan drums worden opgenomen.
Op welk nummer ben je het meest trots?
Naast het eerder genoemde nummer “My Mother Said” is dat toch wel het nummer “Mental Jungle”. Dit nummer heb ik samen geschreven met gitarist Punto. Het leek ons gaaf om een nummer te maken met Oosterse invloeden. Dit lukte al vrij aardig, maar het miste nog iets. Toen ik Turkije speelde heb ik kennis gemaakt met Hayko Cepkin, een grootse Turkse rockster. Een geweldige persoonlijkheid met een mooie stem. Op de achtergrond wilde ik een Turkse tekst die klinkt zoals deze door de speakers van een moskee galt. Hier heb ik dan ook Hayko voor gevraagd en dit heeft super uitgepakt. Echter weet ik nog niet hoe ik dit nummer in de komende tour kan gaan doen. Het zal niet gaan lukken om Hayko mee op tour te nemen. Het is dan ook best mogelijk dat we zijn stem vanaf een bandje laten meelopen. Of ik moet besluiten om zelf deze stukken te gaan zingen. Aan gezien het zo’n geweldig nummer is mag ie eigenlijk niet ontbreken op de setlist.
Het lijkt me ook pittig om teksten te schrijven. Komen ze bij jou ineens uit de lucht vallen. Word je ’s nachts wakker met een of ander riedeltje. Heb je een recorder bij de hand of een kladblok? Hoe gaat bij jou het schrijven in zijn werk?
Inderdaad werkt het vaak zoals je al noemt. Echter is het ook zo dat we natuurlijk tijdens het touren al op bepaalde dingen zijn gekomen. We zijn daar ook samen flink mee bezig. Tevens is het zo dat ik vrij gemakkelijk een nummer kan schrijven. Als een nummer geschreven is laat ik mijn teksten wel graag even door wat collega’s controleren. Ik wil dat de teksten weldegelijk in het Engels kloppen. Fans vinden het fijn om teksten in een boekje te zien staan en dan is het wel netjes als het grammaticaal in orde is. Hier heb ik dan ook een coach voor, maar ook zijn er collega’s in de band die graag willen helpen.
De release wordt behoorlijk groots aangepakt. Naast het album verschijnt er ook een fotoboek met daarin veel foto´s, songteksten en andere verhalen. Hoe is het idee ontstaan om `The Road To Drive` te maken?
Ik vond dat het tijd werd voor een document. In de loop der jaren zijn er al heel wat foto’s gemaakt van diverse optredens, maar het leek me mooi om eens een boek te gaan maken waarin heel veel dingen samenkomen. Ik ben iemand die de fans graag wat extra’s wil bieden. Het aantrekkelijk maken om iets te kopen. Raymond van Olphen ken ik al jaren en hij heeft me een half jaar gevolgd en tijdens de opnames in de studio en de tour heeft hij schitterende foto’s gemaakt. Naast deze foto’s staan er mooi aantekeningen bij en kan iedereen de songteksten meelezen. Ik hoor vaak dat fans blij zijn als de teksten in het boekje staan. In het fotoboek komen ze dus ook te staan. Laatst was ik in de drukkerij waar het boek dan ook werkelijk gedrukt wordt. Dan zie je eigenlijk pas hoe gaaf het er eigenlijk uit ziet. Het is echt een groot ding, een echt boek. Het is al speciaal om te zien als de cd’s binnenkomen, maar dit boek is echt speciaal. Ik had niet gedacht eens een boek te maken.
Naast het boek en het album mis ik eigenlijk nog de LP. De terugkomst van het vinyl is een feit. Gaat “Drive” dan ook nog op het zwarte goud verschijnen? Heb je eigenlijk zelf iets met vinyl? Zoja, wat zijn dan jouw all-time favorites?
Er zijn plannen om “Drive” ook op vinyl te laten verschijnen. Het uitbrengen van een album op vinyl heeft een behoorlijk kostenplaatje. Het uitbrengen van het boek en het album hebben al heel wat gekost. Het is dan ook budgetgewijs niet mogelijk om het album meteen op plaat te laten uitkomen. Ook lijkt het me leuk om mijn andere albums ook eens op vinyl te laten verschijnen. Als het grote schip met geld komt gaat dit vast gebeuren… Wel is het zo dat ik een liefhebber ben van platen. Net zoals het boek heeft een plaat iets speciaals. Het is groter, het is tastbaar, je hebt echt iets in handen. Het is een ware kunstvorm. Ook vind ik een album op vinyl mooier klinken, het klinkt veel warmer. We hebben dan ook geprobeerd door bepaalde technieken te gebruiken deze sound ook op cd zo te laten overkomen. Ikzelf heb ook een aantal platen en ben eigenlijk opgegroeid met de platencollectie van mijn vader. Zelf ben ik een groot liefhebber van de lp’s van Diana Ross. Ja, dit is misschien jeugdsentiment, maar ik vind ze nog steeds goed.
Eind september is het zover, het nieuwe album komt uit en een flinke tour ligt in het verschiet. Normaal gesproken gaat een artiest dan de Nederlandse podia vereren met een bezoek. Jouw planning laat zien dat je eerst een tour door Europa doet samen met Minora. Hoe komt het dat de Nederlanders moeten wachten?
We zijn bezig geweest met het plannen van een tour en dit kwam toevallig zo uit. Door het vele spelen zitten we er straks helemaal in. We willen geen gaten laten vallen. Het is dan ook mooi dat de Europese tour meteen overloopt in de Nederlandse shows.
Eind oktober mag Nederland dan ook live gaan genieten van het nieuwe materiaal. Een nieuwe tour betekent vaak ook een veranderde setlist waarop een aantal nieuwe nummers pronken. Heb je er al zin in om nummers van “Drive” live te gaan doen? Vind je het spannend?
Natuurlijk is het spannend om nieuwe dingen te laten horen. Het liefst laat ik bijna alle nummers van “Drive” horen, maar er staan ook andere nummers op de setlist. Zo kunnen de fans nummers verwachten van het vorige album “Everything is Changing”, maar ook nog wat oudere nummers. Muziek van The Gathering wordt niet overgeslagen en “Strange Machines” speel ik ook regelmatig. Het is ook de bedoeling om een lekkere uptempo show neer te gaan zetten. Ook is er ruimte om iets akoestisch te gaan doen, zodat ik op die momenten ook dingen kan vertellen. Dat vind ik leuk om te doen.
Je tourschema liegt er niet om. Alleen al voor de komende tijd staat er veel op het programma. Hoe is het om op tour te zijn met je band. Wat doen jullie zoal als je niet hoeft te spelen. Hebben jullie een tourbus waarin iedereen een eigen plekje heeft? Vaste tradities en bezigheden? Word je niet moe van het vaak wachten totdat je op het podium mag gaan vlammen?
Het is ontzettend gezellig om samen met de band op pad te gaan. Als we door Europa gaan hebben we een tourbus. Voor de komende tour hebben we een nieuwe bus, waarin behoorlijk wat ruimte is. Hierin heeft eigenlijk iedereen wel een eigen plekje. Ikzelf heb een wat grotere plek, aangezien mijn zoon Finn ook mee op tour gaat. Onderweg is het eigenlijk erg gezellig. Ik werk met een leuke club mensen en dat is erg belangrijk. Het vele wachten valt  eigenlijk wel mee. Reizen doen we voornamelijk ’s nachts. ’s Morgens vroeg arriveren we dan meestal weer op een nieuwe bestemming. We kunnen zo dan diverse bestemmingen bekijken. Ook is het zo dat we af en toe na show nog een pilsje drinken en vervolgens weer op doorreis gaan. Het kan soms voorkomen dat de crew iets langer blijft hangen, maar dan rijdt de bus gewoon wat later aan.
Tenslotte neem ik aan dat je ook in 2014 weer heel wat optredens zult gaan geven. Echter kan er ook heel wat anders op je pad komen. Daar weet zangeres Floor Jansen alles van. Haar nieuwe band ReVamp kwam op een laag pitje te staan. Ze werd ingehuurd om Anette Olzen van Nightwish te vervangen. Een grootse uitdaging van Floor die ze graag heeft aangepakt. Welke band zou jou dan ook mogen benaderen met een dergelijk aanbod en zou je daar dan ook op ingaan?
Er zijn absoluut wel bands die mij mogen bellen. Het lijkt me super om deel uit te maken van bands zoals Faith No More, Deftones of Mastodon. Echter is het wel zo dat het allemaal mannenstemmen zijn in deze bands. Als een vrouwenstem zich hierin mengt klinkt het wel heel anders. Ik zou echter wel gaaf vinden om in zo’n avontuur te duiken. Ik zou echt wel mijn best gaan doen om er iets gaafs van te maken.
We willen je graag bedanken voor je tijd en succes wensen met de komende tour en wie weet tot ziens!