Als ik mij vanavond richting de 013 in Tilburg begeef, heb ik 2 redenen om naar het concert uit te kijken. Om te beginnen is dit mijn eerste concert in de vernieuwde kleine zaal, die van 400 naar 700 bezoekers capaciteit vergroot is. En ten tweede ga ik naar Annihilator, wat pure jeugdsentiment voor mij is. Er zijn een paar albums die destijds grote indruk op mij gemaakt hebben. En laat “Alice in Hell” er daar nou een van zijn…
Het is even zoeken naar de ingang van de kleine zaal, omdat idem als bij de grote zaal de entree radicaal veranderd is. Opvallend zijn de ruime garderobe en bar voor de dubbele deur naar de zaal zelf, dus de bezoekers die tussen (tijdens?) de optredens even uit de drukte willen hebben hier alle gelegenheid voor. In een ruime hoek bij de garderobe staat de merchandise stand van Annihilator opgesteld, strategisch in het gezichtsveld voor bezoekers die de zaal verlaten.
De indeling van de zaal is eigenlijk niet echt veranderd, zoals ik kan zien is de achterste muur verder naar achteren geplaatst. Het balkon is dieper geworden, evenals de ruimte onder het balkon. De bar is vanuit het hoekje naar het midden verplaatst om snelle service te kunnen bieden aan het grotere aantal dorstigen. Bij binnenkomst kun je de keuze maken om de zaal in te lopen of via de trap naar het balkon te gaan. Je hoeft dus niet zoals voorheen een stuk door de zaal om bovenin te komen, dit is een logistieke vooruitgang. Het diepe balkon biedt momenteel weinig zicht achterin als er een paar rijen mensen staan, maar ik heb begrepen dat dit nog aangepakt gaat worden.
In navolging van de grote zaal heeft ook de kleine zaal een upgrade van de PA gekregen. Er hangt hier nu ook een mooie line array voor een optimale geluidsbeleving in iedere plek in de zaal.
Stipt op het aanvangstijdstip betreedt het Australische Harlott het podium. Zij zijn de eerste van 2 support acts, die beiden een half uur speeltijd gekregen hebben. Om geen tijd verloren te laten gaan wordt er veel gespeeld en zo goed als niet gepraat. Als band totaal onbekend voor mij heb ik binnen enkele minuten deja-vu momenten met het oudere werk van bands als Testament, Exodus en Sacred Reich. En aangezien hier absoluut niks mis mee is, is het een half uur smullen van oldskool Bay Area Thrash Metal. Sterker: de band weet zulk een strakke show neer te zetten dat ik mij serieus af begin te vragen of Annihilator dit kan gaan overtreffen. Mijn big smile verdwijnt dan ook als sneeuw voor de zon als 30 minuten voorbij gevlogen zijn. Wat een binnenkomer!
Het Amerikaanse Archer is na stipt 15 minuutjes opbouwtijd (als aangegeven) aan de beurt. Qua tempo zetten zij een stapje terug met hun hardrock / heavy metal show. Wat niet wil zeggen dat ze kwalitatief een stap terug zetten. Wat opvalt is dat de heren qua podium show een stapje verder gaan: de lichtshow is intenser, en de actie en interactie met het publiek zijn wat prominenter aanwezig. Toch blijft de reactie van het publiek wat achterwege: zoals ik zo vaak meemaak komt het publiek pas echt los bij de headliner. Echt hoogtepunt van deze show is het herkenbare Tornado of Souls van Megadeth, wat met veel enthousiasme door de zaal ontvangen wordt.
Het speelschema van vanavond staat netjes op de website van de 013, en een kwartiertje voor aanvang van de headliner blijkt de Jupiler Zaal echt goed vol te lopen. Uitverkocht is het niet, maar zeker in de zaal zelf staat het van voor tot achteren goed vol. Als het bekende zaklampje op het podium een ‘go’ naar de geluidsman seint gaan de lichten uit en volgt het welbekende Rock you like a hurricane van The Scorpions als intro. En wie kent dit heerlijke nummer niet? De spanning bouwt lekker op en richting het einde van het nummer wordt Jeff met veel enthousiasme ontvangen. De intro sterft uit, en King of the kill wordt ingezet. Excellent choice voor een opener!
Zijn wilde haren is Jeff Waters een aantal jaren letterlijk kwijt geraakt, zijn macho act lijkt alleen maar meer macho te worden. Nonchalant poserend tijdens het spelen is het hele podium zijn speeltuin, en het is ‘m aan te zien dat hij geniet van de reacties vanuit de zaal. Het wordt wel vrij snel duidelijk dat Annihilator synoniem is voor Jeff Waters: hij is het enige stabiele bandlid in de formatie die hij in 1984 oprichtte. Tevens neemt hij ook de vocalen weer op zich. In 31 jaar heeft zijn stem niet veel geleden, hoewel de hoge uithalen wel ietsje minder hoog zijn geworden…
Sinds 1989 heeft de band niet minder dan 16 albums uitgebracht. De setlist van de anderhalf uur durende show vanavond gaat van de eerste albums naar het laatste album. Toch blijkt het publiek het meeste te hebben met het werk uit de beginperiode, wat duidelijk te merken is aan de reacties tijdens nummers als Neverland en Welcome to your death. Zeker deze laatste maakt veel los in de zaal, en Jeff & co. genieten er zichtbaar van. Ze grappen er over om het nummer gewoon 2 keer achter elkaar te spelen. Feit is dat een van de hoogtepunten van vanavond al vroeg langs gekomen zijn!
De combinatie van 3 acts op een doordeweekse dag, een lang spelende headliner, en afhankelijkheid van de NS om weer teug te komen (ik wil niet op de laatste trein inzetten) zorgen dat ik niet helemaal tot het einde blijf. In de wetenschap dat ik Alison hell ga missen, want deze staat onderaan op de setlist waar ik voor aanvang al op gespiekt heb. Beetje balen, maar dit mag de pret absoluut niet drukken. Want ik ben drie dikke optredens rijker. En voor zover ik kan oordelen na een enkel avondje: de upgrade van de zaal is zeker de moeite waard. De indeling, maar zeker de vervanging van de PA zorgen voor een muziekbeleving op een hoger niveau dan voorheen.
