Annisokay is opgericht in 2007 en heeft in de tussentijd laten horen dat de metalcore die ze spelen een meerwaarde is in het genre. Met Christoph Wieczorak op gitaar en zang weet de band al albums lang de aandacht te vestigen op zichzelf door metalcore te spelen dat erg toegankelijk is. Het vorige album Aurora was de vuurdoop voor zanger Rudi Schwarzer en de fans hebben deze nieuwe voorman omarmt. Dit jaar heeft bassist Peter Leukhardt de band verder versterkt.
De band brengt deze week de nieuwe EP Abyss Pt 1 uit. Een EP dat los van het intro Into The Abyss vijf nieuwe composities telt. De reden dat er niet voor een nieuw album is gekozen is vrij simpel. Met de tour in oktober voor de deur was er te weinig tijd om een compleet nieuw album op te nemen, maar was Christoph van mening dat de vijf nieuwe composities zo goed waren dat het zonde zou zijn om ze niet voor de tour uit te brengen. Dat de EP een part 1 is belooft daarom ook wat goeds.
Het eerder genoemde Into The Abyss is een mooie voorbode voor de eerste single Human. Een compositie met een sterke openingsriff. Hoewel zanger Rudi laat horen over een goede strot te beschikken, ligt het accent in de zangpartijen toch op het stemgeluid van Christoph zelf. De grunts rondom zijn zanglijnen geven wel dat extra accent waardoor de muziek van Annisokay krachtig en sterk overkomt. De refreinen zijn enorm aantrekkelijk en het is hier dat de combi van grunts en clean vocals extra goed is. De grunts naar het einde luiden ook een dijk van een breakdown in waarbij drummer Nico Vaeen en bassist Peter Leukhardt compleet los mogen gaan.
Zoals gezegd is de metalcore van Annisokay vooral aantrekkelijk en dat bewijst de band maar weer eens in Ultraviolet. Wat elektronische elementen maken het geheel luchtig en Rudi bedient zich van een wat rapachtig stuk zang. Het refrein staat daarbij bol van de melodie en ook hier krijgt de luisteraar een breakdown voor zijn kiezen. Dat lichtvoetige karakter dat Ultraviolet kent, komt terug in Calamity. Het is vlot, fris en doet een beetje denken aan Electric Callboy. Niet vreemd omdat de band in dezelfde vijver de oorsprong heeft. Calamity is eveneens eerder uitgebracht en laat mensen dansen en bewegen.
Dat doet Time ook wel weer. Het tempo ligt wat hoger en het ritme en is opzwepend. Opvallend is het feit dat Time voornamelijk rond de clean vocals is gebouwd. Maar dat doet zeker geen afbreuk aan de intensiteit.
Throne Of The Sunset is wat pittiger, hoewel het tempo wat lager ligt. Muzikaal klinkt deze single misschien wel het meest krachtig. Het lijkt ook wel of de zanglijnen wat minder naar de voorgrond zijn gezet. Rudi laat het beste van zich horen en ook Christoph klinkt hier krachtiger. Hoewel hij het voor elkaar krijgt, zoals altijd, om zijn zang een pot emotie mee te geven. Breekbaar, gevoelig en toch enorm overtuigend.
Dat kun je eigenlijk gewoon ook over de nieuwe EP zeggen. Annisokay is gewoon een band die je mee weet te nemen in hun eigen wereld en je met part 1 al doet laten verlangen naar part 2.