Annisokay – Arms

In Smooth Criminal blijft Michael Jackson zich afvragen of ‘Annie’ wel ‘okay’ is. Met Arms laat de Duitse (populaire) metalband horen dat het heel goed gaat met Annie. Annisokay brengt met Arms namelijk hun vierde album uit waarop ze laten horen dat ze ten opzichte van het uitstekende vorige album Devil May Care nog weer gegroeid zijn in het maken van muziek.
Verantwoordelijk hiervoor is oprichter/gitarist/producere Christoph Wieczorek die voor de gelegenheid zichzelf had afgezonderd om, vrij van allerlei (muzikale) invloeden, muziek te maken die Annisokay wist te vertegenwoordigen, vaak aangespoord door de teksten van mede-oprichter en bassist Norbert Kayo. Met mede-producer Benny Richter (Emil Bulls, Caliban) en de muzikale kwaliteiten van de overige leden van Annisokay zorgt dit ervoor dat Arms een stap voorwaarts is voor de band.
Evenals als op Devil May Care weet Annisokay trefzekere aanstekelijke melodieën te combineren met meer krachtige stukken waarbij de combizang van Cristoph en Dave zeker van belang is. Met de eerste single van het album Coma Blue trapt de band het album af en Coma Blue mag kenmerkend genoemd worden voor het geluid van Annisokay. Het is een sterke opener dat gezegend is met een fraaie melodie die goed blijft hangen met voldoende ruimte voor stukken waarin de spanning aardig aanzwelt tot op de perfecte momenten krachtige interventies het overnemen. Het album krijgt een sterk vervolg in het meer uptempo Unaware en Good Stories dat gemakkelijk wegluistert en waarin een stevige breakdown het geheel mooi op scherp zet.
De eerder genoemde samenzang van Christoph en Dave komt sterk tot zijn recht in Fully Automatic. Ook hier wordt de luisteraar met een vette breakdown om de oren geslingerd en zorgt het refrein ervoor dat je je helemaal thuis voelt op het nieuwe album. Het inmiddels kenmerkende geluid van Annisokay krijgt een mooi vervolg in Sea Of Trees, End Of The World en het afsluitende Locked Out, Locked In.
Toch is Arms meer dan alleen maar toegankelijke metalcore met een aanstekelijke melodie. Het stevige karakter in de muziek vindt zijn weg zeker in Humanophobia en Escalators waar tevens de invloeden uit de jaren tachtig tactisch zijn verweven in het hedendaagse moderne metalcoregeluid. Maar ook in One Second wordt het volume aardig opgeschroefd met een industriële zware riff aan de start. De zang van Dave is hier wat meer prominent aanwezig maar wordt afgewisseld met fraaie tussenstukken. In Private Paradise worden de grenzen nog wat meer opgezocht. Het karakter in deze compositie is wat minder luchtig. Er zijn overeenkomsten met wat meer r’n’b en de rapstukken bieden een ander perspectief. Het geheel is aardig geladen en explosief en de teksten “not the solution, you’re the problem” doen vermoeden dat er meer aan de hand is dan een prettig feestje bouwen.
Samengevat kunnen we alleen maar concluderen dat Annisokay het vierde album gebruikt om de ontwikkeling te laten horen die de band meemaakt en door het gevarieerde aanbod én de aanstekelijke composities is Arms een uiterst geslaagd album geworden waarmee Annisokay volgend jaar de festivals mag verblijden wat mij betreft.