Annisokay – Aurora

Na een intensieve (wereld)tour in 2019, naar aanleiding van het vierde album Arms, scheidden de wegen van het Duitse Annisokay en ‘shouter’ Dave Grunewald. Vriend en collega Rudi Schwarzer werd gevraagd en sinds eind 2019 maakt hij deel uit van deze metalcoreband. Op het vijfde studioalbum Aurora maakt hij zijn debuut en blijkt ook gitarist Philipp Kretzschmar de band te hebben verlaten.
Ten aanzien van het totale geluid moet ik zeggen dat het niet veel uitmaakt, want de nieuwe composities op het album liggen sterk in het verlengde van wat we gewend zijn van Annisokay. Tegelijkertijd ligt het ook in het verlengde wat we hoopten dat we zouden horen op het nieuwe album waarvan de release door de pandemie uitgesteld was van december naar eind januari 2021.
Vanaf april 2020 werden er geregeld nieuwe singles gepresenteerd en wie Annisokay heeft gevolgd, heeft bijna de helft van het album al gezien en gehoord. Oprichter/gitarist/producer Christoph Wieczorek is de grote drijvende kracht achter het geluid van Annisokay en het lijkt of hij op ieder album er steeds beter in slaagt om sterke, maar zeker ook toegankelijke, metalcorecomposities neer te zetten.
Het grote ‘geheim’ achter de albums van Annisokay ligt naar mijn mening in het feit dat de band toegankelijke metalcore biedt waarin melodie, clean vocals en vette grunts in een bijzonder evenwicht neergezet zijn. Goede voorbeelden hiervoor zijn The Blame Game en Friend Or Enemy. Twee composities die meteen tot de verbeelding spreken door het prettige ritme en de fraaie melodie. Friend Or Enemey klinkt daarbij wel goed krachtig door de immense muziekmuur waartegen de zang geplamuurd is.
Andere voorbeelden zijn de singles Like A Parasite en The Tragedy. The Tragedy start in een bijna serene setting dat door de clean vocals nog eens extra versterkt wordt en uiteindelijk uitmondt en toewerkt naar een heerlijk refrein. Die rust die The Tragedy in zich heeft, zet Annisokay in Standing Still voort. Rust die wel relatief is. Deze compositie barst van de ingetogen kracht en spanning die je ook zou kunnen ervaren in de aanloop van een frisse windvlaag.
Annisokay is een band die vanuit de metalcorebasis het beste tot zijn recht komt. Het eerste wapenfeit met zanger Rudi dat ik hoorde was STFU vorig jaar april. Toen al was ik van mening dat hij uitstekend past in Annisokay. Daarnaast is het een heerlijke meebrulcompositie die kracht uitstraalt en een positieve energieboost in mij ontketent. Ook hier is het de mix van clean vocals en een straffe strot die daarbij aanspreekt en aangevuld wordt met wat techno-elementen waardoor het zeker past in het straatje van Eskimo Callboy. De refreinen kunnen vervolgens als breakdown ervaren worden. Het zwaardere geschut komt ook naar voren in Face The Facts. Het gitaargeluid van Christoph is lekker smerig en sterk neergezet alsof een zingende zaag met schuurpapier wordt bespeeld. Daarbij ligt er een dikke groove aan de compositie ten grondslag. Ben je hierdoor in de stemming, raad ik je aan om ook meteen Under Your Tattoo op vol vermogen af te luisteren.
Een klein uitstapje richting de ‘nu-metal’ is Annisokay zeker gegund. The Cocaines Got Your Tongue is daarmee een beetje de vreemde eend in de bijt maar bewijst ook de veelzijdigheid van de band. Vanuit de basis ligt de muziek dicht bij het vertrouwde geluid van de band maar de zang zou ook zomaar door Jacoby Shaddix van Papa Roach ingezongen kunnen zijn. Voeg daar nog een beetje dubstep-elementen aan toe en je hebt deze onvervalste kraker. Wanneer we over krakers spreken wil ik tot slot nog even aandacht vragen voor Bonfire Of The Millenials. De compositie is al naar voren geschoven als single en dat is zeker een goede keuze geweest van de band. Bonfire Of The Millenials is namelijk enorm hitgevoelig en zou zeker een favoriet kunnen worden in de toekomst. Er wordt gebruik gemaakt van drie zanglijnen waarbij de grunts precies op de goede plekken ingezet zijn. Een hit die je oeverloos kan horen en die heerlijk blijft hangen.
Met Aurora komt Annisokay met het tweede album onder de vlag bij Arising Empire. Hoewel er wat wisselingen zijn geweest in de bezetting heeft da gelukkig niet geleid tot enige ‘strubbelingen’. Het geluid ligt mooi in het verlengde van het album Arms en onder meer door zijn werk bij Annisokay heb ik Christoph Wieczorek ondertussen aardig hoog zitten. Aurora is weer een album waarin kracht en melodie hand in hand gaan en perfect gedoseerd zijn. Het is een album waarin menig metalcoreliefhebber kan verdwalen, en een album dat ook buiten het genre mensen kan besmetten. En luisteren naar het album is daarbij het beste vaccin. Voor het beste resultaat raad ik aan om het iedere drie uur toe te dienen in de vorm van een maximale privéparty.