Verdier is een Fransman die lang in België rondhing en nu in Nederland gestrand is. Hij heeft altijd wel iets met Nederland gehad. In The Shakes, één van zijn eerste Belgische rockbandjes, was Dany Lademacher gitarist, die later zou opduiken in de Wild Romance van Herman Brood, en daarna in Innersleeve en in Vitesse. Twee van de zangers van The Shakes waren Nederlanders (o.m. Dirk Devries). Na The Shakes startte Verdier de psychedelische band Ashram, met alweer een Nederlander: Jan Bersma van Yellow Temple. Na nog wat muzikale avonturen geeft Verdier er in de jaren ’70 muzikaal de brui aan om zich te richten op fotografie, film en literatuur. Vanaf de jaren ’90 begint hij opnieuw op te nemen, te componeren en te producen, voor andere artiesten.
In Antidote vormt hij een duo met Khadija Othman. Zij zat in verschillende Antwerpse rockbandjes tot ze naar Brussel verhuisde en daar o.m. zong in de hiphopband Zamenhof. Vermoedelijk komt ze zo in contact met Verdier, die als producer voor Zamenhof werkte. Antidote wordt in 2015 gevormd en heeft nu pas een single en een album uit. De opnames gebeurden in Nederland, de mix was in handen van Ian Caple (Tindersticks, Tricky, Kate Bush, Simple Minds, …).
In het begin denk je: een duo van een oudere Fransman met een jongere Belgische, dat zal wel in de buurt zitten van Serge Gainsbourg (Bonny & Clyde, Je t’aime … moi non plus, …). Het materiaal van Antidote komt daar bij momenten inderdaad wel dicht tegenaan, maar nooit helemaal. Zo zwoel en onbeschaamd sexy als Gainsbourg zal wel niemand nog worden. Evengoed maakt Verdier uitstapjes naar de wave, naar Air en jazzy elektropop. Alain Verdier weegt op dit debuutalbum veel zwaarder door dan Khadija Othman. Als zij iets meer ‘aanwezig’ zou geweest zijn, had het album nog wat meer kleur gekregen. Ze fungeert als tegengewicht voor het gezapige, soms mompelende parlando van Verdier, maar we hadden haar graag ook eens gewoon voluit in de hoofdrol gezien op enkele tracks.
Als je de lyrics van Antidote volgt, wordt het best wel interessant, maar dan heb je wel wat meer nodig dan zomervakantie-Frans. Net als in de muziek (tussen triphop, softe electrorock en chanson, met wat psychedelische Oosterse klanken in de mix) schippert Antidote in de teksten tussen gelaagde humor, (donkere) romantiek, nostalgie, verlangen, absurdisme en ironie. Sommige tracks smeken om een vette gitaarlick, maar aan die verleiding heeft het duo willen weerstaan.
Als album heeft Emotions Singulières iets van een afronding waarbij alle maskers afvallen. Alsof Verdier met Antidote gewoon nog een keer lekker zijn eigen ding wil doen. Hij trekt zich geen moer aan van wat het publiek of het label verwacht, maar hij geeft zich wel volledig in deze stijloefening. Een orgelpunt op zijn carrière en een fijne trip voor wie mee wil gaan op deze reis.