Het is voor het eerst in het ‘nieuwe’ Doornroosje dat het geluid het laat afweten. De eerste nummers klinken hol met een flauw en uiterst dun gitaargeluid. Kan een keer gebeuren, maar vanavond duurt het best even voordat het hersteld is. Pas nadat het geluid op orde is kan Mick Moss met zijn imposante stem ons echt meevoeren in zijn melancholische progressieve rockwereld. Antimatter staat bekend om zijn vernuftige opbouw van nummers. Daar zit veel detail in en met een matig geluid verzuipt juist dat element. Vanavond is er opvallend weinig contact met het publiek. Ik heb Mick wel meer horen vertellen tijdens een optreden. Zijn humor wordt een beetje gemist. De band is gefocust op het spelen van hun set. Dat doen ze, zeker nadat het geluid de juiste boost heeft gehad, gedegen. De band is na een lange tour uitstekend op elkaar ingespeeld. Het blijft natuurlijk een feit dat nummers als Black Eyed Man, The Third Aim, Stillborn Empires, Partners In Crime, Monochrome, Paranova, Leaving Eden, The Last Laugh, The Parade en Can Of Worms voor elke (progressieve) rockfan een absoluut genot zijn om te horen. Niet zijn beste optreden ooit, maar zeker wel weer meer dan de moeite waard om erbij te zijn. Dat vonden gelukkig meer mensen vanavond, want Doornroosje was aardig gevuld met publiek.
Antimatter Bandcamp