Antisoph – Antisoph

Met de term Avantgarde wordt veel gestrooid, vaker onterecht dan terecht. Bij het het bij mezelf tot nu toe nog onbekende Antisoph is het label echter volledig juist. Al vanaf de opener Karmaghoul is het duidelijk waar de inspiratie vandaan komt: Virus, Vulture Industries, Ved Buens Ende en Age of Silence.
Na al deze namen is het opmerkelijk te weten dat deze band niet uit Noorwegen, maar Duitsland komt, ze zouden mij voor de gek kunnen houden. De sound klopt aan alle kanten en met Distant Scream staat er een ware epic op de plaat die weinig onder doet voor de grote voorbeelden. De dynamiek en afwisseling houdt dit lange nummer spannend, verrassend en daardoor bijzonder prettig om te beluisteren. Het trio zet op dit eerste album van de band een muur van geluid neer die door de heldere productie toch mooi in evenwicht is. De zang van gitarist Jan M. Plewka past ook mooi binnen de kaders van het genre en brengt het sferische karakter van het album naar een hoger plan.
Het hoge niveau van de eerder genoemde bands kunnen de oosterburen niet overal vasthouden, daarvoor missen een aantal nummers de samenhang iets teveel. Ook lijkt drummer Christopher Duis zich hier en daar wat in de complexe partijen te verslikken, of klinkt het net even wat minder soepel als een Jan Axel Blomberg (Hellhamer) dat doet klinken.
Toch geeft het album met uitschieters als de eerder genoemde opener Karmaghoul, Distant Scream en Ghostking aan dat we met een topper in spe te maken hebben. Als er bij een volgend album iets meer aandacht is voor pakkende zanglijnen, kan het maar zo zijn dat ze met een regelrechte topper op de proppen komen. Een zeer interessante band om in de gaten te houden dus!