Antoine's Legacy – Antoine's Legacy

De groep reviewers van Rockportaal schrijft met grote regelmaat reviews van albums van zeer uiteenlopende aard. Toch kan het voorkomen dat er een bijzonder goed album tussendoor schiet. Redenen genoeg hoe dat zo komt, maar evenzoveel redenen genoeg dat dit heel jammer is. Zo werd ik geattendeerd op het album van Antoine’s Legacy. Verantwoordelijk voor deze wake-upcall is Bas ‘Sjerruf’ Aldenzee. Ook de onderstaande review is van zijn hand. Lees en bekijk vooral de video van Antoine’s Legacy.
Uitzonderlijkste bands komen vaak uit het niets. Van Halen, Led Zeppelin, Rush… Antoine’s Legacy. Zo opent de band hun biografie. Gewaagde uitspraak en vergelijking, maar ze hebben gelijk. Het heeft even geduurd, maar het debuut ligt dan eindelijk op de plank. En wat heb ik uitgekeken naar deze cd. De gebroeders Randy en Glenn Antoine op respectievelijk gitaar en drum en zanger Marijn Geluk zijn jaren bezig geweest met de voorbereiding van dit product. Op Anntoine’s Legacy hebben ze hulp gekregen van niet de minste in het progressieve wereldje. Toetsenist en alleskunner Derek Sherinian (ex-Dream Theater, Black Country Communion, Sons of Apollo) levert zijn bijdrage aan diverse songs. Zijn partijen geven de songs de juiste kleur die ze nodig hebben. Flying Colors bassist Dave LaRue is zelfs volwaardig lid van de band. De productie is handen van de broertjes zelf, de mis is vakkundig gedaan door Paul Northfield (Rush, Queensrÿche, Dream Theater) en de plaat is gemasterd door Ted Jenssen (Eagles, Santana, Muse). En om het helemaal af te maken heeft Hugh Syme (Rush, Tiles, Iron Maiden, Queensrÿche) het complete ontwerp gedaan.
Dan nu de muziek. Op de plaat staan (maar) 6 songs die ruim een uur aan muziek aantikken en moeiteloos door vele fans van het progressieve genre omarmd zullen worden. De eerste song Pain and Illusions circuleert al een aantal jaar rond op YouTube en geeft een prima weerspiegeling weer van waar de band voor staat. Een sterke song, afwisselend met een mooie cleane doch krachtige zang van Geluk. Echter in de hogere regionen is hij niet altijd even sterk wat al gelijk blijkt in het hierop volgende Sacred. Weliswaar een sfeervolle song, maar hier is de zanger de zwakste schakel in het geheel. Derde track Dirty Details zingt hij echter weer de sterren van de hemel. Op de overige drie songs is afwisseling troef. Where We Belong is heavy, As The Moon Shatters is wat meer ingetogen en slotstuk Trip Into The Night is een waardige afsluiter van een goed album. Het moge duidelijk zijn dat zij hun invloeden niet onder stoelen of banken steken. Het is een compleet geheel, de heren weten precies waar ze moeten knallen en krijgen daar ook de ruimte voor. Ik weet eerlijk gezegd niet welk gat zij willen vullen in het progressieve genre, mede doordat hen invloeden er zo duimendik bovenop liggen, maar het is een plaat die zeer zeker een eerlijke kans moet krijgen. Termen als on-Nederlands goed zijn voor Antoine’s Legacy absoluut van toepassing. Het zal ook zeker hoog eindigen in mijn jaarlijst van 2017.