Anvil – Anvil Is Anvil

Anvil Is Anvil. Een betere titel zouden ze niet kunnen bedenken voor het nieuwe album van de sympathieke Canadezen die naar Duitsland afreisden om onder leiding van producer Martin ‘Mattes’ Pfeiffer het album op te nemen. Het gaat de band voor de wind sinds in 2011 het album Juggernaut Of Justice uitkwam. Het vertrek daarna van bassist Glenn Five was een verrassing. Hoewel op het vorige album Sal Italiano de bassnaren bespeelde, is hij op Anvil Is Anvil vervangen door Chris Robertson die meteen zanger en gitarist Lips hielp met het schrijven van de teksten.
De nummers op het nieuwe album zijn niet geheel verrassend. Lips geeft ook aan dat er weinig is veranderd, omdat zij zich goed voelen bij deze manier van spelen. Toch zijn er wat bijzonderheden op het nieuwe album merkbaar. In de opener Daggers And Rum heeft Anvil gebruik gemaakt van een aantal fans die de koorzang voor hun rekening namen. Wat dat betreft staat Anvil nog gewoon tussen de ‘gewone’ jongens. De titel impliceert al min of meer dat Anvil zich hier richting een vorm van piratemetal beweegt. Ook in het nummer Forgive Don’t Forget is dit te horen. Het nummer wordt gedragen door een prettig en bijzonder ritme uit de koker van drummer Robb Reiner. Daarnaast is daar de ander bijzonderheid, omdat Anvil zich uitspreekt over wereldlijke zaken. In dit geval geven ze met het nummer aan dat we mensen niet mogen veroordelen om hetgeen zich in de geschiedenis heeft afgespeeld. Ze refereren hier naar het werken in Duitsland aan het album. In het uptempo rock and rollnummer Die For A Lie zetten ze een statement neer waarin iedere vorm van geweld in de naam van een god wordt veroordeeld. En dat allemaal met een prettige riff als basis.
De nummers zijn daarbij allemaal gezegend met een eenvoudige opbouw van couplet en refreinen die makkelijk te volgen zijn, zoals in Ambushed, Up, Down,Sideways of Fire On The Highway waarin in de refreinen de melodie en tempo haaks staan op de rest. In de coupletten laat Robb wederom even horen wat hij in zijn mars heeft. Het is niet allemaal uptempo wat het aambeeld slaat. Gun Control en Zombie Apocalypse liggen zwaar.
Tenslotte blijkt hoezeer de dood van goede vriend Lemmy er in heeft gehakt bij Lips. Runaway Train heeft het rock and rolltempo dat we bij Motörhead gewend waren. In dit nummer hebben we te maken met een opzwepend ritme met een lekker gitaargeluid dat afwisselend onderdeel van de ritmesectie is , alsmede zijn eigen spel over het basisgeluid heen. In Run Like Hell lijkt de riff veel weg te hebben van Dead Man Tell No Tales van Motörhead en It’s Your Move is een ode aan de grote zelf. Het stemgeluid van Lips neigt naar dat van Lemmy.
Anvil is Anvil. Daar is nog altijd alles eigenlijk mee gezegd. Ook dit nieuwe album is niet echt verrassend en geeft de Anvilfan gewoon wat het fijn vindt. Goede rock and roll met wat leuke accenten en een glimlach van de voorman. Want die blijft op zijn gezicht staan.