Anvil – Hope In Hell

Het moge ondertussen duidelijk zijn dat de carrière van Anvil in een versnelling raakte na de documentaire ‘The Story Of Anvil’ over de band. De daaropvolgende cd This Is Thirteen en vooral de laatste troef Juggernaut Of Justice liet de band op volle versnelling verder gaan. Een toer van achttien maanden was het gevolg. Helaas besloot bassist Glenn Five de band te verlaten. In Sal Italiano is een vervanger gevonden waar Steve ‘Lips’ Ludlow en Robb Reiner buitengewoon mee in hun nopjes zijn.
Wat gaat Hope In Hell me brengen. Ook ik draag de band een warm hart toe, zeker na het optreden in Metropool eind 2011, en ik ben razend nieuwsgierig. De eerste ervaring is het titelnummer en ik ben na enige tellen wat teleurgesteld. Het intro raast er lekker in en het belooft wat, maar al gauw zakt het tempo in en krijgt het nummer een wat rommelige voortzetting. Het daaropvolgende Eat Your Words is echter toch de verademing. Het tempo is flink opgeschroefd en Robb Reiner mag prominent laten horen dat hij lekker (en snel) kan drummen. De riff uit de gitaar van Lips is eenvoudig maar uiterst doeltreffend. Ik herken Anvil weer helemaal in het geluid. Er zijn meer uptemponummers op de cd te vinden. Ook The Fight Is Never Won, Flying en Shut The Fuck Up kennen een goed tempo waarin de ritmesectie zich uitgebreid mag uitleven om daarmee Lips wat op te jagen in zijn gitaarsoli. De cd gaat steeds meer leven en blijkt de kenmerkende Anvilgroove voor mij in zich te hebben, zeker in een nummer als Call Of Duty. Dat Anvil ernstig schuurt aan de randen van de rock and roll is te horen in het voortreffelijke Bad Ass Rock’n ‘Roll dat van begin tot eind swingt, grooved en je meteen pakt. Daarnaast komt de rock and roll zeker ook terug in Time Shows No Mercy. Verrassend nummer binnen het geheel is Mankind Machine. Het Anvilgeluid is wel degelijk aanwezig, maar er zitten ook wat ‘mechanische’ randjes/accenten aan het nummer.  Opvallend in het geheel is daarnaast het nummer Through With You waarvan de riff na herhaaldelijk draaien steeds meer op het welbekende geluid van Smoke On The Water begint te lijken. Tenslotte  lijkt het laatste nummer Shut The Fuck Up vooralsnog niet als het laatste nummer. Er zitten binnen de ruim tien minuten die het nummer duurt nog twee extra nummers aangeplakt die snel en goed klinken. Ook hier is het drumgeluid van Robb Reiner lekker aanwezig en weet Lips zijn gitaar op zijn eigen manier tot diverse hoogtepunten te brengen.
Misschien is echter de boodschap van Anvil zo aan het eind van de recensie wel duidelijk. Luister gewoon naar de cd, geniet van onze eerlijke rockmuziek en ‘Shut The Fuck Up’