Sinds 2016 is een ding al zeker in de Canadese hard rock scene, om het jaar krijgen we een nieuwe plaat van Anvil. De vorige plaat, Impact Is Imminent, beviel me goed, evenals Legal At Last, het album wat vier jaar geleden uitkwam. Naar een plaat van Anvil kijk ik altijd uit, zeker na het bijwonen van een concert van deze Canadese hard rockers. Originele leden Steve “Lips” Kudlow en Robb Reiner zijn beide de 60 gepasseerd, hebben de energie van een stel 20-jarigen en lijken bovenal veel plezier te hebben in het maken van muziek. Inmiddels is het wel zo dat Anvil een succesformule heeft die op iedere plaat terugkomt en daarom zelden nog verrast.
Een goed voorbeeld daarvan is album opener (en tevens tittelnummer) One And Only. Zowel qua tekst als instrumentaal een tegenvaller. Het is de typische Anvil sound met zwakke teksten en een gebrek aan de humor waar ze om bekend staan. Ook het tweede nummer wist me niet te overtuigen, ondanks dat Lips hier goed bij stem is en de band daar mooi op in speelt. Het nummer is catchy, echter stoort het refrein eerder dan dat het een fijne meezinger bij een concert van de band zou zijn. Anvil is in het verleden weleens vergeleken met Motörhead, die vergelijking is logisch na het horen van Fight For Your Rights. Een energiek nummer, met vocalen die aan die van Lemmy doen denken zonder het typische Anvil geluid te verliezen. Hetzelfde kan gezegd worden over Gold And Diamonds.
Dead Man Shoes is een waar hoogtepunt op het album. Dit is precies de energie, songwriting en bovenal manier van spelen, die ik van Anvil verwacht. Het gitaarwerk en de vocalen van Lips staan mooi op de voorgrond, zonder ook maar een moment de rest van de band te overschaduwen. De bass en backing vocals van Christopher “Christ” Robinson en het drumwerk van Robb Reiner zijn goedhoorbaar en zijn duidelijk goed ingespeeld op de vocalen en het gitaarwerk. Dat het album met dit hoogtepunt de goede kant op gaat wordt met het volgende nummer, Truth Is Dying, bewezen. Dit nummer doet terug denken aan de jaren 80 sound van de band en geeft het gevoel dat dit nummer zomaar een outtake van Metal On Metal geweest had kunnen zijn.
Het nummer Run Away doet me qua gitaarwerk een beetje aan de jaren 80 platen van Rainbow denken. Instrumentaal is dit nummer echt dik in orde. Met name het gitaarwerk is erg fijn, naast de jaren 80 Rainbow sound zijn namelijk ook Lips’ welbekende gitaarsolo’s aanwezig. Een waar genot voor het oor natuurlijk. Echter wordt het nummer afgezwakt door een tekst die me geen seconde weet te boeien omdat die gewoon niet origineel en overtuigend genoeg is.
Ondanks dat ik altijd enorm naar een Anvil album uitkijk, ben ik eerlijk gezegd nog niet overtuigd van hun meest recente wapenfeit. Naast een aantal hoogtepunten, is het teveel van hetzelfde. Instrumentaal goed, Lips is goed bij stem en brengt helaas onovertuigende teksten die geen originaliteitsprijs verdienen. De formule van Anvil werkt meestal goed, echter is dit een album wat ik niet snel zou opzetten als ik zin heb om naar Anvil te luisteren. Erg jammer, aangezien de twee vorige platen van de band tot mijn favorieten behoren. Ik ben benieuwd of ze zich over 2 jaar herpakken en weer een fijne plaat als Metal On Metal, Legal At Last of Forged In Fire kunnen maken.