Any Given Day – Everlasting

Bij het Duitse Any Given Day heb ik het gevoel dat ze al vele jaren meedraaien. Toch komt hun debuut My Longest Way To Home pas uit in 2014. Misschien is de bewerking van Rihanna’s Diamonds wel het bekendste wapenfeit van de band. Maar wel een wapenfeit dat ervoor heeft gezorgd dat de band zich in de kijker speelde en al menig festival wist plat te spelen.
Voor het nieuwe album Everlasting heeft de band het geluid gebaseerd op het debuut. Dat betekent dat dit vijftal er wederom voor heeft gezorgd dat het album vol staat met krachtige, doch heel gangbare metalnummers die elementen uit de nu-metal en metalcore verwerkt in de composities. Over de hele linie hoor je een band die een ontzettend krachtig geluid weet neer te zetten dat nagenoeg gekoppeld is aan een sterke melodielijn. De combinatie van diepe grunts en zuivere clean vocals werkt adrenalineverhogend en laat contrasten prachtig terugkomen in de nummers.
Gitaartechnisch wordt er stevig gespeeld met basisriffs die de ritmesectie ondersteund, maar is het regelmatig ook de gitaar die juist de toegankelijkheid vergroot. Het tempo is opzwepend, maar verwacht geen uptempo-180bpm nummers. Luisterend naar het album bekruipt me soms wel het gevoel dat het allemaal net wat teveel op elkaar lijkt, maar het vijftal uit het Rührgebied weet me lopende het album toch telkens weer te verbazen, met verrassende, heftige stukken. De metalcore breakdowns die Coward Kind en Arise bevatten zijn sowieso aan mij besteed.
Hoewel het album me blijft boeien, ligt het zwaartepunt aan het einde. Het is een glijdende schaal, maar dan in positieve zin. Met Masquerade lijkt het karakter wat donkerder en zwaarder waarna de band extra grooved in Ignite The Light. Bij Farewell is het zo leuk dat het basgeluid prominenter naar voren is gezet en het vioolgeluid aan het eind van het nummer even wat extra vraagt. Voor Arise wisten ze niemand minder dan Matthew K. Heafy van Trivium te strikken voor een gastbijdrage. Met of zonder Matthew mag Arise zeker tot een uitschieter op het album gerekend worden zeker door de refreinstukken die een willekeurig metalpubliek ongetwijfeld stevig weet te omarmen. Met The Bitter Man sluit de band het album af. De contrasten in het nummer lijken meer intenser en er wordt gedurende het nummer steeds goed naar een climax/hoogtepunt/ontlading gewerkt. Wanneer uiteindelijk clean vocals en grunts ook nog duetteren/duelleren blijkt het venijn lekker in de staart te zitten.
Any Given Day brengt met Everlasting een stevig en sterk album op de markt dat het over de hele wereld goed zou kunnen gaan doen. De heren weten zo met uitersten en metalelementen te spelen, terwijl de afzonderlijke composities toch toegankelijk zijn gebleven.