Anyone – In Humanity

Anyone is een project van ene Riz Story, die met In Humanity zijn vierde album uitbrengt. Een album waarop hij alles zelf gedaan heeft, afgezien van het hoesontwerp.
Eerlijk gezegd had ik nog nooit van ‘m gehoord. Bij het opzoeken van zijn naam zag ik dat de teksten, ook bij allerlei min of meer objectieve bronnen, wel erg overeenkwamen. Het lijkt erop dat mijnheer Story (geen flauw idee of dat zijn echte naam is) graag zelf in de hand houdt wat er online over hem te vinden is. Dat beeld wordt alleen maar versterkt wanneer je hem op IMDB tegenkomt bij projecten waar hij meestal meerdere petten opheeft. Zo is er de film Winter Rose, waarvoor hij mede het screenplay schreef en verder regisseur was, executive producer, de montage deed van beeld én geluid en natuurlijk de muziek schreef. Yngwie Malmsteen heeft graag alles in de hand, maar Riz Story is Malmsteen in het kwadraat.
De verrassingen houden daar niet op. Het digipak heeft achterop dertien songtitels op een rijtje staan, maar pas bij het openklappen blijken die op twee cd’s te staan. Jazeker, ruim honderd minuten aan muziek! Opener Elations, meteen maar een track van dik negen minuten, begint als een soort up-tempo poprocker, maar krijgt na een minuut of vier een veel proggyer en trager vervolg. Qua stem en stemgebruik doet hij me soms nogal aan Bono denken. Dat is voor mij niet echt een aanbeveling, maar dat is een kwestie van smaak. Op andere momenten heeft zijn zang veel meer van Jon Anderson. Tegelijkertijd laat dat eerste nummer horen dat Story nou niet bepaald een megalomane prutser is. Het is een gevarieerde track, goed opgebouwd en met technisch vaardige instrumentatie. Bij dit soort eenmansprojecten hoor je meestal vooral drums uit een doosje, maar dat is hier gelukkig niet het geval. Story blijkt een échte alleskunner, want het drumwerk is vaak knap complex.
Veel van het materiaal zit wat aan de poppy kant van de progressieve rock met vaak veel toetsentapijtjes. Sound Of Contact, die hoek. Dat is mede het gevolg van de mix die op het hele album te vinden is, met zang en drums wat verder naar voren. Tegelijkertijd neemt hij ook de ruimte om andere stijlen op te zoeken. Er zijn Pink Floyd-achtige stukken, de semi-instrumental The Pale Blue Dot is een jachtige jazzrocktrack en die wordt weer gevolgd door Emergence, een progtrack die jazzy delen heeft, maar ook een heftig rockend stuk en een fraai einde met piano. De track erna, Don’t Swallow Tomorrow, doet op momenten zelfs aan Black Sabbath denken! De tweede cd begint met een gesproken stuk dat van mij iets korter had gemogen dan de twee minuten die het nu beslaat. Dat is een paar keer leuk, maar het haalt later vooral de vaart uit het album. Er zijn meer filmische geluidsfragmenten, maar daar zijn ze geïntegreerd in de muziek en daarmee aangename, sfeervolle toevoegingen. Eén keer heeft er toch nog iemand anders een bijdrage geleverd: op Misanthrope is Yes’ Jon Davison te horen. Dat tweede deel van het album is beduidend trager, wat het lastiger maakt om je aandacht er de volle honderd minuten bij te houden. Het titelnummer laat dat een beetje horen. Het begint sterk als een soort “Yes goes Tool” maar maakt vervolgens de 15 minuten(!) vol met trage, repetitieve refreinen.
Met dubbele studioalbums heb je wel altijd het risico op overkill. Zie de spanningsboog maar eens vast te houden. Dat lukt bij mij dus niet echt, vooral niet door het lagere tempo in het tweede deel. Ook als je een samenhangend verhaal te vertellen hebt – dit geval een dystopisch verhaal over een groep mensen die elders in de ruimte een nieuw thuis zoekt – is het soms beter dat over meerdere releases te verdelen. Dat blijkt in dit geval iets ingewikkelder te liggen: Story heeft niet alleen de roman geschreven die er aan ten grondslag ligt, hij is ook bezig met de realisatie van een film.
Uiteindelijk vind ik het album dus wat aan de lange kant, maar verder kun je alleen maar concluderen dat Riz Story een verdomd knap album heeft uitgebracht. Een zo ambitieus project en dat dan ook nog eens in je eentje uitvoeren levert heel wat valkuilen op. Eerlijk gezegd was ik er ook op voorbereid dat hij vroeg of laat in zo’n valkuil zou lazeren. Story weet er echter vakkundig omheen te laveren en daarmee is In Humanity vooral een heel knap staaltje poppy prog.

Anyone website