In 1996 leerde Nederland de Finse metalband Apocalyptica kennen. Niet eerder hoorden we een band die geheel op strijkers de hardrockklassiekers van Metallica vertolkte. Het spelen van Metallica smaakte naar meer, in juni verscheen 28 jaar na de vorige keer een tweede album met Metallica-songs en daar hoort een mooie tour bij toch?
Tijdens deze tour was ook een halte in Nederland ingepland en 013 in Tilburg was de plek waar het allemaal moest gebeuren. Terwijl de zaal al behoorlijk was volgelopen was het aan de band The Raven Age om het publiek op te warmen voor een avond met Metallica-klassiekers. Hoewel op de achtergrond een duister tafereel werd geprojecteerd met daarnaast de bandnaam bleek hun muziek allerminst hard of duister. Het dolenthousiaste Raven Age scandeerde de naam Tilburg met overmatige regelmaat en uiteraard wou de band het publiek keer op keer weer horen, maar er was meer voor nodig om een goede show neer te zetten en de bezoekers van 013 te imponeren. Ja, de heren konden weldegelijk gitaarspelen, maar de show en de nummers waren te gladjes en te keurig binnen de lijntjes. Zo leken de ballads van The Raven Age wel op de langzame tracks van Bon Jovi en zo keek de frontman er ook bij, die continu de aandacht van vrouwelijke fans wist te trekken. Het publiek in de grote zaal veerde dan ook pas echt op als de band het rockpedaal wist te vinden en het hardere gitaarwerk inzette, maar dat deed Raven Age helaas te weinig.
Terwijl een groot wit doek werd neergelaten kreeg de crew van Apocalyptica de tijd om alles klaar te maken voor hun optreden. Ondertussen klonken er door de speakers diverse rockklassiekers die men liever hoorde dan de kunsten van het voorprogramma. De ondankbare taak als supportact was dan ook wederom bewezen of men moet echt goed zijn en bij het hoofdprogramma passen. Maar wat zou je bij een band zetten die op strijkers Metallica speelt… Terwijl de lichten voor een tweede maal doofden klonken door de speakers de alom bekende klanken van The Ecstasy Of Gold, de intromuziek die ook door Metallica wordt gebruikt. De klassieker van Ennio Morricone zorgde al voor kippenvel en dat zou niet het enige moment zijn deze avond. Nadat het witte doek was neergelaten was het aan de Finnen om de boel op zijn kop te zetten en hier had Apocalyptica niet veel tijd voor nodig. Ride The Lightning bleek de openingstrack en het duurde niet lang of het publiek zong de gevleugelde woorden “Flash Before My Eyes, Now It’s Time To Die” vol overgave mee. Daar waar eerder tijdens theatershows van Apocalyptica het soms even duurde voordat het publiek zich liet horen was het nu meteen raak. De 013 bleek vol te staan met menig “James Hetfields”. Wie dan ook even de zang miste hoefde maar een rondje te maken door de grote zaal.
Apocalyptica wist dan ook de songs van Metallica enorm sterk te benaderen. De strijkers en drums zorgden ervoor dat er flink werd geheadbangd in de zaal en de vuisten de lucht in gingen. En ok, toegegeven soms was het even lastig om zonder vocalen de track te kunnen volgen, maar dat kon ook liggen aan de interpretatie van Apocalyptica. Zoals de band al zelf verklaarde bij het uitkiezen van de songs voor het tweede Metallica-album, niet elke song bleek geschikt om er een eigen Apocalyptica-versie van te maken. Grotendeels was de Finse band er echter wel in geslaagd en dat bleek ook wel in de live-uitvoeringen in Tilburg. Het was dan ook een amusant schouwspel om de heren in beweging te zien, maar er was nog veel meer te zien in 013. De technici hadden een weergaloze lichtshow in elkaar gezet. De show van Apocalyptica was een waar spektakel om te mogen aanschouwen. Op de schermen kwamen af en toe wat songteksten voorbij, maar vooral de flitsende lampen maakten behoorlijk wat indruk. Alles geheel afgestemd op de muziek, zodat het zelfs achterin een feest was om naar te kijken en het niet puur de muziek was die imponeerde.
De diehard-fans konden ook hun hart ophalen tijdens deze show. Zo eerde Apocalyptica het overleden bandlid Cliff Burton door The Call Of Ktulu te spelen, waarbij de band de toestemming kreeg om de bass-track van Cliff te mogen gebruiken. De meesterlijke uitvoering maakte dan ook veel indruk. Tijdens de show van S&M van Metallica was dit nummer al een van de hoogtepunten, maar ook door Apocalyptica werd The Call Of Ktulu erg strak gespeeld. Ook presteerde de Finnen het om St. Anger misschien net wat mooier te doen klinken dan het origineel. Zo kreeg het publiek in Tilburg een mooie dwarsdoorsnede van het gehele oeuvre van Metallica voor de kiezen, maar uiteraard mocht de ballad Nothing Else Matters niet ontbreken. Even was het muisstil in de zaal en maakte kippenvel zich meester. De magie van deze klassieker werkt na al die jaren nog steeds.
Nadat de band na een lange introductie van de bandleden Seek & Destroy speelde was het einde in zicht. Apocalyptica zou nog veel langer kunnen doorgaan met het uitdiepen van het repertoire van Metallica, maar ergens moest ook een eindtijd worden bepaald. Het was stiekem ook gewoon hard werken voor de heren, die naast het spelen van de songs ook nog het publiek moesten opzwepen en vermaken. Terwijl dan ook de geweerschoten klonken en er in de verte het geluid van een helikopter passeerde wist het publiek dat er nog één nummer op de setlist prijkte en met de vertolking van One mocht het publiek én band voor de laatste maal alles geven…..