Apotelesma is Latijn voor ‘de invloed van de sterren op het lot van de mensheid’. Ook is het de naam van DE doom/death metalband van Nederland. Debuutplaat ‘Timewrought Kings’ is de enige plaat die verschijnt onder deze bandnaam. En dat is jammer maar zo een perfect album kan niet ontstaan zijn zonder bloed, zweet en tranen. De plaat is een kunstwerk vanaf het artwork van Italiaanse kunstenaar Nicola Samorì (het prachtige The Limits Of Control) tot en met het laatste akkoord.
De oorzaak daarvan is de balans tussen emotie en repetitie, die door de Utrechtse band feilloos wordt tentoongesteld op deze plaat. Het lijkt alsof Apotelesma al 30 jaar aan het doom metal front staat: de hakkende repeterende gitaarriffs die uitmonden in ontroerende melodieën, grunts die afgewisseld worden met mooie cleane zang, dubbele bassdrums die perfect gedoseerd zijn, alles is perfect op deze plaat. Er wordt ook in het Nederlands gezongen/gegrunt in het mooie The Weakest Of Men, wat in het begin even wennen is maar naarmate je het nummer vaker hoort, valt ook dit puzzelstukje precies op de plek waar het hoort. Bepaalde passages van dit nummer doen me denken aan Morningrise van Opeth (de beste plaat van de Zweden). Het beste nummer op Timewrought Kings is afsluiter Remnants. Puur omdat het intro en outro me doet denken aan The Eruption het openingsnummer van het geniale laatste album Prometheus: The Discipline Of Fire and Demise van black metalkeizers Emperor. Tekstueel is dit één van de mooiste stukken op deze plaat. Sterfelijkheid en hoop zijn aan elkaar verbonden. Laat ik het besef van sterfelijkheid doorsijpelen in mijn leven en geef ik er aan toe? Of geef ik niet op en kies ik om vooruit te gaan door alle ellende heen?
Long are my nights/And heavy my thoughts of late/But blinded as I might be/And greedy as I ever was/I will now conquer every mountain/And cast off every burden
Apotelesma is daarmee ook een beetje een punkbandje: in het doommetalgenre over hoop zingen. Rebellen.
Conclusie: Met Timewrought Kings maakt de band een d(r)oom debuut. Flauw. Maar het is wel waar. Apotelesma zet ons een brok doom metal voor die net anders klinkt dan de andere doombands: je hoort de invloeden wel en net als je denkt ‘hey die riff komt van (vul bekend doombandje in)’ doen ze iets anders, wat puur vakmanschap is. De muziek bevat een gevoel van desolatie, sterfelijkheid, menselijkheid en ook een sprankje hoop. Deze band weet heel goed wat ze aan het doen zijn. En aan de ene kant is het jammer om te horen dat dit de enige plaat wordt onder de naam Apotelesma. Aan de andere kant komt er altijd wel iets moois uit de provincie Utrecht.
Op een schaal van 1 tot 10:
10.