Met Ergo Atlas heeft het Portugese Apotheus een vervolg gemaakt op het conceptalbum The Far Star. Het verhaal over The Far Starmissie en de artifical intelligence gaat verder. Het schrijfproces is gestart in 2019 en geïnspireerd door de science-fictionauteur Issac Asimov. Muzikaal gezien krijg je negen nieuwe composities met een sterk progressieve rockinslag.
Shape And Geometry laat dat meteen bij de start horen. Dit is vier minuten heel opzwepende progrock. Lekker stuwend en met lekkere riffs krijgt het verhaal vorm. Naar het einde toe ontstaat er een soort stilte voor de storm. De storm blijft gelukkig uit, maar er wordt wel gebouwd naar een meer krachtig vervolg. Daarbij valt op dat de zangpartij netjes in het hele plaatje past. Dat innemende karakter in Shape And Geometry wordt voortgezet in The Unification Project. Apotheus weet echter ook hier hoe ze spanning kunnen opbouwen en hoewel de compositie dat innemende karakter behoudt, klinkt het wel wat krachtiger. De zang is belangrijk, maar naar het einde toe ligt het accent sterk op het muzikale gedeelte waarin drum, bas en gitaar voor een pulserende hypnotiserend stuk muziek zorgen. In het algemeen is dit ook wel de meest krachtige compositie op het album. Firewall is daarbij relatief rustig neergezet. Opvallend is hier hoe Apotheus weet te spelen met tempo en ritme en daarmee ook met de beleving die het met zich meebrengt. Het is de opmaat voor de ballad Cogito. Tekstueel gaat het over het dilemma tussen leven met pijn of het accepteren van de dood. Een vrij moeilijk dilemma dat psychologisch gevoelig kan liggen. Muzikaal prachtig neergezet.
De band laat ook horen dat minder effectief kan zijn. Dat krijgt weer een vervolg in Ergo Bellum. Met een minimale instrumentale insteek weet Apotheus de spanning hoog te krijgen. Na anderhalve minuut krijgt het een progressieve impuls met een krachtige riff en strak, en ietwat onregelmatig, drumwerk. Het bijzondere ritme geeft net dat beetje extra. Voor het eerst krijgt de luisteraar ook een pot grunts over zich heen gestort. De diepe growls in combi met de heldere clean vocals geven de compositie een karakter dat liefhebbers van Amorphis en/of Insomnium aan zou kunnen spreken.
Met March To Redemption belanden we op het album in de wat rustigere sferen. Het is een innemende compositie waarin een dijk van een gitaarsolo zit. Maar ook in Alphae’s Sons zorgt een eenvoudige toon met mooie zang voor een emotiekick.
Het album sluit dan wel weer krachtiger af. Re:Union laat een goede mix horen tussen prog en metal waarin kracht en melancholie samen de bank in het park bezetten. Het contrast tussen clean vocals en grunts wordt daarmee extra geaccentueerd. Die krachtige impuls zet zich voort in Regenesis dat krachtig, maar ook uiterst toegankelijk wordt weergegeven. Een mooie afsluiter van een gevarieerd album waarin kracht, melancholie en melodie precair zijn afgewogen en samen een uiterst smaakvol product hebben afgeleverd.
Tekstueel is het voer voor sci-fi-fanaten. Muzikaal kunnen progliefhebbers gerust een poging wagen om de muziek goed te doorgronden.