Hoewel de EP vijf tracks telt, is er ‘slechts’ sprake van vier composities die een bijzondere mix tentoonstellen van krachtige metalcore met sterke melodieuze accenten. Gitaartechnisch kan er genoten worden van het geluid dat Sam Machin en Rhys Thomas neerzetten. Afwisselend spelen ze zware riffs, djentachtige partijen en melodieuze partituren alsof het niets is. In de opener Endeavour zorgt het gitaargeluid in het intro voor een spanningsveld dat op zoek is naar een ferme ontlading en dat ook krijgt. Voor die ontlading is het hele quintet verantwoordelijk. Joe Farrell kondigt met ferme slagen de naderende donderslag in en William Alex Young weet met zijn grunts meteen de aandacht te vestigen op zijn krachtige stemgeluid. Daar doorheen weeft het complexe gitaargeluid zich een web. Een web vol details die bij een band als Within The Ruins ook zo sterk aanwezig is. De clean vocals vormen een fraai contrast.
Dit element wordt ook goed neergezet in Fade waarin een massieve muziekmuur wordt opgezet waartegen de zang als ornament wordt gemetseld en het basgeluid van Eifion Sweet subliem naar voren wordt gezet in een bijna funkystijl. Het is ook hier de combinatie van sterke krachtpartijen en de fraaie melodielijnen die er omheen worden gebouwd waardoor het geluid van Arcaeon krachtig doch toegankelijk voor de dag komt. Een heerlijk innemend gitaargeluid en de progressieve inslag maken deze compositie tot een blijvertje.
In Dysaxis zet Arcaeon de lijn gestaag door om met Legacies relatief rustig af te sluiten. Ook hier een complex gitaargeluid, maar niet zo complex dat erin verdwaalt. Vooral de melodielijn heeft hier meer aandacht gekregen. Op de juiste momenten wordt er stevig uitgehaald en veroorzaken kleine krachtinslagen trillingen op de schaal van Richter.
Balance is een heerlijke EP. Arcaeon biedt hier slechts vier composities, maar ik geloof van harte dat deze jonge Britse band me zeker een heel album kan vermaken met hun progressieve metalcore.