Dat betekent dat je getrakteerd wordt op dikke vette grunts die begeleid worden door fraaie (djent) gitaarpartijen en afwisselen met (lichte falset) clean vocals. Het album opent op deze manier met de duo-composities Internum Demergeris en Origin Of Dreams. Nieuwe zanger Stuart Sarre laat hier meteen blijken dat hij zijn mannetje wel staat in de geluidsmuur van Arcaeon. Meer naar het einde van het album laten ze met Heretic, Ode To Unknown en An Endless Sky eenzelfde intensiteit en gevarieerd geluid horen.
Weer optimaal gewend aan het geluid van de band zetten ze de lat nog een tikkie hoger in Ghost In The Machine. Hier komt het ‘gamegeluid’ a la Within The Ruins van Rhys Tomas en Sam Machin meer naar de oppervlakte.
Archaeon is een band die ook op de EP Balance liet horen dat zij van vele muzikale markten thuis zijn en in Replicant laten ze dat op Cascadence horen. Het karakter is een stuk zwaarder en drummer Joe Farrell lijkt eenzelfde intensie neer te willen zetten in minder slagen op zijn drumkit. Replicant komt langzaam naar je toe met een enorme massa alsof een immense gletsjer op je afrolt. De spanning neemt daarbij toe naarmate de compositie vordert totdat een meer luchtig gitaargeluid even de lucht klaart. Dan is Ezekiel’s Wheel ineens wel even schakelen met een meer mainstream en toegankelijk geluid, maar daarnaast ook veel diegang. Een andere compositie die als een zwaargewicht op je af komt rollen is Beyond The Spires_Beneath The Canopy, die ook dat moment van relatieve rust in zich heeft waarin je je weer helemaal op kunt laden voor de volgende metalcoreshot.
Behalve progressieve metalcore spelen en luisteren hebben de vijf heren van Arcaeon gewerkt aan een computergame voor Gameboy wat weer terug te vinden is in de video bij Arcadia. Arcadia hoort zeker bij Zenith I, The Reflection waarin Arcaeon je vraagt om te reflecteren op de keuzes die je hebt gemaakt, waarbij je niet teveel de nadruk moet leggen op de fouten die je hebt gemaakt. Je kunt de geschiedenis toch niet veranderen. Leer ervan. Geen dikke metalcoremuren die je omver blazen, maar een compositie die rust uitstraalt en ergens doet denken aan The Dream Academy. Zenith II, Arcadia heeft dan weer meer pit en is zoals gezegd muzikaal sterk gerelateerd aan een game(boy)geluid. Zo halverwege het album zijn Zenith I en II een bijzonder tweetal.
De sfeer van Zenith I, The Reflection staat niet geheel op zichzelf, want in Cascade zet Arcaeon zeker ook een sfeer neer waarbij je je kunt verliezen in het meer complexe gevoelsdecor. Zo in het algemeen kan Cascade beluisterd worden als een rustige compositie, maar in de basis, zeg maar gerust in de kelder, van de compositie gebeurt er muzikaal heel veel en het is aan te raden om de compositie even te doorgronden om alle muzikale lagen te beluisteren.
In 2018 werd mijn interesse voor Arcaeon gewekt door de EP Balance. Toen had ik verwacht dat een album niet lang op zich zou wachten, maar uiteindelijk heeft het drie jaar geduurd. Arcaeon heeft deze tijd zeker benut om hun composities te laten rijpen en laten op Cascadence een volwassen geluid horen dat in het progressieve metalcoregenre een plaats verdient.