Arceye – At First Light

Arceye is een viertal uit het Verenigd Koninkrijk dat eind 2004 opgericht is. Negen jaar later, in de eerste week van augustus, volgt At First Light de cd The Divide Between Chaos & Order en de EP As The Ground Consumes You op. Naar eigen zeggen spelen ze een mix van death- en thrashmetal. Na de tien nummers op de cd beluisterd te hebben, moet ik veronderstellen dat er ook heel wat elementen van de progressieve metal in de nummers verwerkt zijn. Het geluid op de cd varieert dan ook van onvoorstelbaar stevig tot melodisch (bijna) gevoelig. En alles daartussen.
Met het nummer At First Light begint het al. Het nummer begint vrij rustig met gitaar waarna bas en drum de spanning weten op te bouwen. Het ritme van de drum lijkt in eerste instantie op het drumwerk dat we van Machine Head gewend zijn. Na verloop van tijd ontaardt het nummer in een eruptie van geluid ingeleid door een forse gitaarsolo. Daarna gaan de jongens los waarbij de zang er moeiteloos overheen walst. Dat de deathmetal aan de basis ligt van het geluid van Arceye komt sterk naar voren in The Storm en Brother Disarmed. Snel, bruut en vol energie razen de nummers voorbij waarbij de grunt van Al Llewellyn diep grommend de muziek ondersteund. Opvallend is de riff in laatstgenoemd nummer dat richting het eind flink herhaald wordt. Hoewel het niet lijkt te stoppen, verveelt het ook niet. De mix van thrash en death laveert onophoudelijk door de composities heen en vooral in The Thirst waarbij de hulp werd ingeroepen van gastzanger Richard Thomson van Xerath. Eerder sprak ik echter al over de progressieve invloeden die de cd buitengewoon maakt om te luisteren. The Longest Drive is een akoestisch intro naar I Silently Wait. Zonder overdrijven horen we hier gelijkenissen met Opeth. Niet als overdreven kopie, maar als een volwaardig, krachtig en spannend nummer waarbij de zang en gitaar elkaar lijken uit te dagen in een muzikale battle. Ook hier horen we het truukje met de riffherhaling aan het eind van het nummer. Progrock optima forma is ineens te vinden in Sirius. Toeval wil dat Adept juist het uiterst rustige nummer op hun cd naar een sterrenbeeld heeft vernoemd (Orion). De zeer heldere ster Sirius is inspiratiebron voor een prachtig instrumentaaltje. Ook het slot Dusk is instrumentaal en de heren hebben naar Blackmore geluisterd. Uitschieter en misschien wel het meest veelzijdige nummer op de cd heet Damage Done. De riff is zwaar, de grunt is flink en het rustieke intermezzo in het midden van het nummer lijkt te drijven op de kolkende muziekmassa die de golven opzweept tot ongekende hoogte. De combi van grunt en cleanvocals is precies in evenwicht en het afwijkende drumritme in combinatie met de melodische gitaarpartij zorgt ervoor dat het toch niet zo korte nummer voor herhaling vatbaar is.
Arceye heeft me intens verbaasd met dit prachtig stukje death/thrash/progmetal. De hand van producer Scott Atkins (onder andere Cradle Of Filth en Amon Amarth) heeft wel wat invloed gehad op het resultaat, maar de basis ligt toch in de composities van dit veelbelovende viertal. En dan hebben we het nog niet eens over het artwork.